بزرگنمايي:

راه نو- لس آنجلس تايمز (آمريکا)، در سرمقاله خود با عنوان "حمله اي ظريف اما ناموجه به توافق هسته اي ايران" نوشت:
دونالد ترامپ در خلال رقابت هاي انتخاباتي سال گذشته، به تحقير توافق بين المللي هسته اي سال ٢٠١٥ پرداخت که محدوديت هاي شديدي را عليه برنامه هسته اي ايران اعمال مي کرد و آن را "بدترين توافق منعقد شده تاکنون" ناميد و تهديد کرد در صورت پيروزي در انتخابات، ممکن است توافق هسته اي را پاره کند.
ترامپ پس از پيروزي در انتخابات، از اين موضع خود اندکي پائين آمد و حتي دوبار پايبندي ايران به توافق هسته اي را به کنگره اطلاع داد. ولي اکنون او اعلام کرده که ممکن است در اواسط ماه اکتبر و در پايان دوره ٩٠ روزه مقرر شده از سوي قانون، پايبندي ايران به توافق هسته اي را تأييد نکند.
علت مخالفت عميق ترامپ با توافق هسته اي اين است که ايران به روح توافق هسته اي پايبند نيست. ولي اظهارات او در مورد لغو برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) کاملاً نگران کننده است. او هرگز منظور خود از روح برجام را به طور کامل توضيح نداده و حتي موضع مبهم خود را روشن نکرده است
ضعف موجود در سخنان انتقاد آميز ترامپ اين اميد را مطرح مي کرد که مشاوران منطقي تر سياست خارجي رئيس جمهور شايد بار ديگر، او را از لبه پرتگاه بازگردانند. ولي اين اميد هفته گذشته و هنگامي از بين رفت که نيکي هيلي، نماينده آمريکا در سازمان ملل، استدلالي ظريف تر و به ظاهر معقول – ولي در اصل غيرمتقاعد کننده – را براي خروج از توافق ارائه داد.
احمقانه خواهد بود اگر رفتارهاي گذشته ايران را علتي براي باطل ساختن توافق هسته اي در نظر گرفت.
هيلي در سخناني در موسسه امريکن انترپرايز ادعا کرد که ايران متن برجام را نقض کرده است. او به اين واقعيت اشاره کرد که ايران دو بار محدوديت تعيين شده در توافق هسته اي در مورد ميزان آب سنگين مورد استفاده در رآکتورهاي هسته اي را نقض کرده است - نقض کوچکي که اصلاح شد. ولي بخش عمده انتقادات او گونه اي پيچيده تر از همان تکيه کلام ترامپ در مورد نقض روح توافق هسته اي بود .
هيلي گفت: "نقض يک توافق بين المللي ماهيت دولتي که اين توافق را امضا کرده است، نشان مي دهد. آيا اين دولت به قوانين بين المللي احترام مي گذارد؟ آيا مي توان به اين دولت در عمل به تعهدات خود اعتماد کرد؟ آيا توافق به اندازه کافي قدرتمند است که در برابر تلاش هاي رژيم براي فريب کاري دوام آورد؟ با توجه به پاسخ اين پرسش ها، آيا توافق مذکور در جهت منافع ملي آمريکاست؟
او به اين پرسش ها با اين ادعا پاسخ داد که "جمهوري اسلامي ايران موجوديت خود را با نقض قوانين بين المللي" و گروگان گيري در سفارت آمريکا در تهران در سال ١٩٧٩ آغاز کرد. او افزود اين بي قانوني ها با اقدامات ايران در تهديد همسايگان خود و سرپيچي اين کشور از قطعنامه سازمان ملل که پس از انعقاد توافق هسته اي تصويب شد، ادامه داشته است. اين قطعنامه از ايران مي خواهد هيچ گونه اقدامي در مورد طراحي موشک هاي بالستيک قادر به حمل کلاهک هاي هسته اي انجام ندهد."
ولي اين گونه استدلال ها يک نکته مهم را ناديده مي گيرند. به عنوان مثال، قطعنامه سازمان ملل مرتبط با موشک هاي بالستيک حتي در توافق هسته اي مورد بحث قرار نگرفته است. افزون بر اين، قطعنامه مذکور از نظر قانوني الزام آور نيست و کنگره نيز تحريم هايي را براي مجازات ايران به خاطر برنامه موشکي بالستيک اين کشور تصويب کرده است. احمقانه است اگر رفتار ايران را علتي براي نقض توافق هسته اي - که به نفع آمريکا و متحدان آن است و ايران را مهار کرده است - تلقي کنيم. باطل کردن توافق هسته اي به زيان آمريکاست و باعث اختلاف ميان اين کشور و متحدانش خواهد شد.
هيلي شايد با درک بي اعتبار بودن موضوع نقض توافق از سوي ايران، در سخنان خود تأکيد کرد که تائيديه رياست جمهوري ملزم شده از سوي کنگره به مسائلي بيشتر از پايبندي ايران به توافق هسته اي اشاره دارد. او يادآور شد که رئيس جمهور همچنين بايد تأييد کند که تعليق تحريم هاي آمريکا تحت توافق هسته اي "براي منافع امنيت ملي آمريکا حياتي است يا خير." هيلي گفت ترامپ در هنگام تصميم گيري خود، مي تواند "خصومت مکرر ايران با آمريکا را نيز مورد توجه قرار دهد."
هيلي يادآور شد که اگر ترامپ از تأييد پايبندي ايران به توافق امتناع کند، اين برعهده کنگره است که تصميم بگيرد آيا تحريم هاي خود را که تحت اين توافق لغو شده بود، بار ديگر اعمال کند يا خير. او گفت کنگره مي تواند در مناظرات خود "حمايت ايران از تروريسم، فعاليت هاي گذشته هسته اي اين کشور و نقض گسترده حقوق بشر به وسيله ايران را نيز مورد بحث قرار دهد."
ولي بار ديگر بايد گفت که پرسش در اين مورد نيست که آيا دولت ايران به طور کلي دشمن آمريکاست، به حمايت مالي از تروريست ها يا به نقض حقوق شهروندان خود مي پردازد. همه اين پرسش ها مهم هستند و بايد به آن ها پرداخته شود – و در بسياري موارد نيز مورد بررسي گرفته اند – ولي پرسش مهم تر اين است که آيا توافق هسته اي براي جهان تأثير مثبت به همراه دارد و بايد ادامه يابد يا خير.
هنگامي که در صفحه مقالات اين نشريه، برنامه جامع اقدام مشترک مورد تأييد قرار گرفت، ما نتيجه گرفتيم که منافع توافق هسته اي در مهار برنامه هسته اي ايران باعث ارزشمند شدن آن مي شود. تا زماني که ايران به متن توافق هسته اي پايبند باشد ما نيز بر اين عقيده خود هستيم و رئيس جمهور نيز خوب است که بر اين باور باشد.