بزرگنمايي:

راه نو- کاوه ال افراسیابی، در گزارشی در یورو آسیا ریویو (آمریکا)، نوشت: ایران از این حق برخوردار است که از آمریکا به علت عدم رعایت قطعنامه ٢٢٣١ که این کشور دو سال پیش آن را امضا کرد، به شورای امنیت سازمان ملل متحد شکایت کند. هیچ حمایت دیپلماتیکی از ترامپی که پس از چندین گام اشتباه از جمله، سخنرانی جنگ طلبانه وی در نشست ماه گذشته مجمع عمومی سازمان ملل متحد، فاقد اعتبار بین المللی است، برای متقاعد کردن جامعه بین المللی به این که وی در برابر ایران موضعی درست گرفته است، کافی نخواهد بود.

استدلال های ضد و نقیض ترامپ علیه توافق هسته ای ایران
تردیدی در این باره وجود ندارد که دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، اکنون بر سرعت خود در زمینه اهریمنی جلوه دادن ایران افزوده است و به گونه ای فزاینده همانند کسانی که در نمایشنامه ها از زبان عروسک ها و جانوران سخن می گویند به زبان هسته ای حرف می زند و طنین صدای انتقادش از توافق ایران مبهم و غیر قابل درک است و شعار را جایگزین گفتمان عقلانی و منطقی کرده است.
یک هفته پس از آن که جیمز ماتیس، وزیر دفاع وی، به سنای آمریکا گفت که توافق ایران در راستای منافع آمریکا است، ترامپ اکنون سخن ماتیس و برخی دیگر از اعضای صاحب نفوذ دولت خود، همچون رکس تیلرسون، وزیر امور خارجه، را با طرح ادعاهای دیگری نقض می کند. آن طور که در گزارش ها آمده است، آمادگی ترامپ برای عدم تأیید پایبندی ایران به توافق هسته ای در هفته آینده و طرح تضاد این توافق با منافع ملی آمریکا، بی تردید در سایه دفاع پر قدرت پنج کشور دیگری که توافق را پس از مذاکراتی توان فرسا و طولانی تدوین و امضا کردند، توفانی از مخالفت ها را در پی خواهد داشت.
زیاده خواهی و افزودن بر خواسته های خلاف توافق و لفاظی فزاینده بر ضد آن؛ با پاره کردن توافق با اشاره های مبهمی به منافع ملی آمریکا موضوعی کاملاً متفاوت است.
آژانس بین المللی انرژی هسته ای پایبندی ایران را به توافق تقریباً تأیید کرده است و طرح این ادعا را که ایران از نظر فنی این توافق را نقض کرده، برای ترامپ تقریباً ناممکن کرده است. این توافق را توافقی بد خواندن و درست در همان زمان انتقاد از ایران به خاطر نقض «روح» توافق نیز با هم سازگاری ندارد و این طور به نظر می رسد که ترامپ در واقع به آن به عنوان توافقی درست و قابل دفاع احترام می گذارد. وی نمی تواند به اصطلاح هم خدا بخواهد و هم خرما و باید میان این دو یکی را انتخاب کند.
مشکل متوسل شدن به استدلال منافع ملی این است که این موضوع بسیار ذهنی است و با توجه به این که منافع امنیت ملی، اقتصادی و منافع کشور در حوزه های دیگر را شامل می شود، تفاسیر متفاوتی می توان از آن ارائه کرد و این در حالی است که برای ارزیابی بی طرفانه توافق هسته ای به معیاری عینی نیاز است که آژانس بین المللی انرژی اتمی آن را تنظیم کند؛ به عبارت دیگر، به هنجارهایی بین المللی نیاز است که از آن ها به عنوان استانداردهایی برای ارزیابی موضوع مورد بحث، یعنی سطح و حوزه پایبندی ایران به توافق بین المللی که شورای امنیت سازمان ملل متحد از آن استقبال کرده و به آن رسمیت بخشیده است، استفاده شود.
در نتیجه، ایران از این حق برخوردار است که از آمریکا به علت عدم رعایت قطعنامه ٢٢٣١ که این کشور دو سال پیش آن را امضا کرد، به شورای امنیت سازمان ملل متحد شکایت کند. هیچ حمایت دیپلماتیکی از ترامپی که پس از چندین گام اشتباه از جمله، سخنرانی جنگ طلبانه وی در نشست ماه گذشته مجمع عمومی سازمان ملل متحد، فاقد اعتبار بین المللی است، برای متقاعد کردن جامعه بین المللی به این که وی در برابر ایران موضعی درست گرفته است، کافی نخواهد بود.
متحدان اروپایی آمریکا، یعنی کشورهایی همچون انگلیس، با قدرت از توافق ایران دفاع کرده اند و در صورتی که بخواهند مسیر جدید ترامپ را در برابر ایران در پیش بگیرند، با فشار جدی مردم خود رو به رو خواهند شد. اتحادیه اروپا نیز یکی از حامیان مهم این توافق است و این احتمال به طور کامل مردود است که اتحادیه اروپا تغییر رویه ای ناگهانی درباره توافقی که در مناسبت های مختلف آن را ستوده است، داشته باشد. بنا بر این آمریکا در روزهای پیش رو به موضع جنگ طلبانه اقدام یک جانبه بر ضد ایران متمایل خواهد شد و بر انبوه مشکلات بین المللی دولت آمریکا خواهد افزود؛ به عبارت دیگر این دستورالعملی برای فاجعه آفرینی است.