بزرگنمايي:

راه نو- نشریه گلوبال ریسرچ در گزارشی به قلم فیلیپ گیرالدی، به بررسی ادعاهای جدید ضدایرانی آمریکا و مقایسه شرایط امروز با ادعاهای آمریکا علیه عراق در سال 2003 پرداخت.
بغداد به هیچ وجه امریکا را تهدید نکرد و هرکسی که شواهد واقعی را بررسی می کرد، می دانست که اینطور نیست و در آن زمان، هدف این بود که روایت نادرستی درباره صدام ساخته شود. کاخ سفید ادعا کرد که عراق به القاعده کمک می کند و به دنبال اورانیوم است که سلاح هسته ای بسازد و در حال ساخت هواپیما های بدون موتوری است که با پرواز بر فراز اقیانوس آتلانیک سلاح های شیمایی و میکروبی به امریکا حمل کنند.
اما هیچ کدام از آنها واقعیت نداشت اما مهمترین سخنرانی در حمایت از جنگ روز ٥ فوریه سال ٢٠٠٣ در سازمان ملل توسط کالین پاول، وزیر امور خارجه وقت، ارایه شد. ظاهرا جورج تنت، رییس سازمان اطلاعات مرکزی امریکا[سیا] پشت سر او نشسته بود تا صحت مطالبی را که قرار بود افشاء شود، تایید کند. پاول به تفصیل گفت که چگونه عراق در حال آماده ساختن سلاح های کشتار جمعی و پنهان ساختن آنها است و به درخواست خلع سلاح تن¬ درنمی دهد و با القاعده همدستی می کند. همه این ادعاها بی اساس بود و با این هدف دنبال می شد که فشار نظامی بر عراق موجهه جلوه کند و در حقیقت همه اینها سیاستی ضروری بود. یکماه بعد، جرج دبلیو بوش، به بهانه عدم پیروی صدام از خواسته های سازمان ملل، از او خواست که استعفاء دهد و وقتی صدام سر باز زد، اشغال عراق را آغاز کرد.
نیکی هیلی، سفیر کنونی امریکا در سازمان ملل از جنبه هوش یا اعتبار همپای کالین پاول نیست، اما در ١٤ دسامبر در کنفرانس خبری نه چندان پرمخاطب خود که دور از انتظار وی بود، سعی کرد که همانند پاول رفتار کند. هیلی قطعات یک موشک ساخت ایران را به نمایش گذاشت که از قرار معلوم در حمله مبارزان حوثی به عربستان مورد استفاده قرار گرفته بود. هیلی نقش فزاینده نظامی تهران در خاورمیانه را محکوم کرد. او به شکل اغراق آمیزی ادعا کرد« دشوار می توان در خاورمیانه جنگ یا گروه تروریستی یافت که رد پای ایران در آن نباشد»
و هشدار داد که واشنگتن در حال ایجاد اتئلافی است که واقعا ایران را عقب براند و اقدامات این کشور را متوقف کند». او به منظور اینکه پیام خود جذاب تر کند ، با نگاه به قعطات موشک در پشت سرش، گفت «آنها اجازه می دهند که موشک هایی شبیه این به سوی مردم بی گناه شلیک شوند».
اما جهالت یا بی توجهی هیلی موجب شد که از توجه به جنگ سعودها ی مورد حمایت امریکا در یمن اجتناب شود، جنگی که تا کنون بیش از پنج هزار تلفات بر جای گذاشته و قحطی و وبا برای مردم یمن ببار آورده است. بخش بزرگی از رنج و بدبختی مردم یمن در نتیجه مهمات و ادوات نظامی ساخت امریکا به بار آمده است که سعودی ها با استفاده از صدها هواپیما بر روی مناطق مختلف پرتاب و شلیک می کنند. دخالت مستقیم واشنگتن همچنین شامل ارایه اطلاعات و سوخت هوا نیروز سعودی می شود.
در این ماجرا، متاسفانه هیلی تنها نیست. امریکا ، با وجود شکست داعش، در حال حفظ حضور خود در سوریه است تا بتوانند مانع گسترش حضور دائم ایران در آن کشور شوند. امریکا در حالی به حضور خود در سوریه ادامه می دهد که این حضور غیر قانونی است. اسراییل در ضمن گفته است، اگر ایران در سوریه پایگاه نظامی ایجاد کند، دست به اقدام نظامی خواهد زد که ظاهرا مورد حمایت واشنگتن نیز می باشد. نشریه وال استریت جورنال گزارش می دهد که دولت امریکا به ایران و گروه های دست نشانده آن اجاز نخواهد داد که حضور خود در سوریه را حفظ کنند. دونالد ترامپ، در طول فعالیت موفقیت آمیز انتخاباتی خود به طور مرتب ایران را محکوم کرد و تیم سیاست خارجی او، از جمله ژنرال ماتیس و اچ.آر مک ماستر و مایک پمپئو، رییس سازمان سیا، مثل رسانه های موسوم به جریان اصلی( طرفدار حاکمیت) و کنگره به شدت طرفدار اسراییل، خصومت فراوانی با ایران دارند. آیا قرار است که ایران را در صحنه اصلی جنگی شبیه به عراق مشاهده کنیم؟ تقریبا محتمل به نظر می رسد.