بزرگنمايي:

راه ترقی- در حالی که در چند هفته گذشته شاهد بروز خشونت های کلامی و فیزیکی در خلال لیگ برتر بودیم و در جام حذفی اتفاقی دور از شان فوتبالی کشور در دربی شمال رخ داد، مدیریت دربی امروز(پنجشنبه) تهران و انبوه تماشاگران آن می تواند سرآغازی بر پایان خشونت هایی باشد که در ورزشگاه های کشور بر خلاف عرف، قانون و روح فوتبال در حال گسترش است، زیرا شهرآورد تهران جدا از نتیجه ورزشی، کارکردهای فراوانی دارد که یکی از مهمترین آن، ساماندهی مسوولان فرهنگی باشگاه به رفتار تماشاگران است.
اما نهادینه کردن احترام به حریف و تصمیم‌های داوری چگونه امکان پذیر است؟ در پاسخ به این پرسش هر چند برخی ترکیب نامتجانس هواداران دو تیم و تک جنستی بودن این هواداران را مانعی در مسیر فرهنگ سازی می دانند اما نمی توانیم با عینک بدبینی شمار اندک تماشاگرنماها را، به انبوه جمعیت تعمیم دهیم و این تعداد اندک را می شود با قوه قهریه و وسایل کنترل نامحسوس زیر نظر داشت. اما چنانچه سوای نگاه خوشبیانه بپذیریم در گمنامی انبوه جمعیت، برخی از رفتارهای خارج از عرف تماشاگرنماها به مانند ویروس قابل سرایت به سایر افراد و فضای ورزشگاه است، آن زمان باید چاره ای فراتر از کنترل دستوری برای آن گروه کوچک اندیشیده شود.
برای پیشگیری از پراکندگی ویروس اهانت و بی احترام معدود تماشاگران در فضای ورزشگاه و سرایت آن به جامعه و فضای مجازی، لازم است کانون هواداران و مسوولان فرهنگی باشگاه های سرخآبی با علم به رفتار جوانان و نوجوانان در گمنامی انبوه جمعیت، شرایطی فراهم کنند که تکریم و احترام به حریف به اولویت اصلی حاضران در ورزشگاه تبدیل شود و تماشاگر فوتبال به درکی از این مقوله برسد که احترام به حریف احترام به شخصیت و جایگاه خود است.
اگر تماشاگران حاضر در سکوهای ورزشگاه بپذیرند که احترام به حریف، احترام به خود و تکریم شخصیت فرد محسوب می شود بدون شک رفتاری متفاوتی از گروه اندک تماشاگرنما ها خواهند داشت و این اقدامات در زمره اقداماتی قرار خواهد گرفت که حرکت خودجوش تماشاگران پس از مرگ «هادی نوروزی» کاپیتان پرسپولیس، دقیقه 24 را برای زنده نگه داشتن نام وی انتخاب کردند.
اما اگر نتوانستیم برخلاف روح حاکم بر فوتبال، زمینه را برای احترام به حریف و تصمیم های داوری فراهم کنیم بدون شک، فرد در موج حاکم بر انبوه جمعیت قرار گرفته و در ناشناختگی برای تخلیه هیجان و فرار از ناراحتی ناشی از نتیجه بازی تیم محبوب خود، رفتارهایی از خود بروز می دهد که در آینده برای وی و محیط ورزشگاه آسیب زاست.
هر چند برخی با ملاک قرار دادن مباحث فیزیولوژی و روانشناسی، اذعان می کنند تک جنسیتی بودن هواداران فوتبال در ایران زمینه را برای رشد چنین خشونت هایی کلامی، فیزیکی و عریانگری در برخی از ورزشگاه های کشور فراهم کرده است اما جهت دادن به رفتار تماشاگران در سایه فرهنگ سازی کار پیچیده ای نیست و برای نهادینه کردن احترام به حریف و تصمیم های داوری در هر شرایطی، یک هماهنگی بین کانون هواداران، رسانه ها، فضاهای مجازی و لیدرها لازم و ضروری است.
در صورت تحقق چنین مهمی، می توان انتظار داشت تماشاگران دربی ایران به الگویی برای تماشاگران دیگر ورزشگاه های کشور تبدیل شوند؛ الگویی که می تواند به دلیل شمار بالای تماشاگران این بازی و پخش مستقیم تلویزیونی، به مانند الگوی تشویق تماشاگران ایسلندی در جام ملت های 2016 فراگیر شود.
این الگو باید بر محوریت احترام به خود، احترام به هوادار حریف و احترام به تصمیم های داوری در هر شرایطی باشد.