بزرگنمايي:

راه ترقی- کشتی ایران در 2 سال گذشته، دوران افول خود را طی کرده و جدا از نتایج ضعیفی که تیم ملی کشتی آزاد ایران در رقابت های جهانی سال های 2017 پاریس و 2018 مجارستان کسب کرده، از نظر بسترسازی و داشتن استعدادهای ناب در شرایط آرمانی و ویژه ای قرار دارد.
قهرمانی های پی در پی تیم های کشتی آزاد جوانان و نوجوانان طی این سال ها اکنون شرایط و بستری را در کنار ملی پوشان جوان و آینده داری که آزمون و خطاهای زیادی را پشت سر گذاشته اند، برای «غلامرضا محمدی» فراهم کرده که با اتخاذ برنامه ریزی همه جانبه و بکارگیری کادر فنی مجرب می تواند از این ظرفیت آماده برای کسب نتایج لازم استفاده کند.
بدون شک انتخاب ملی پوشان برای پیکارهای جهانی یکی از دغدغه های اصلی سال های اخیر رسول خادم به عنوان رئیس فدراسیون و سرمربی تیم ملی کشتی آزاد بود و همواره بر حضور همه مدعیان در مسابقات انتخابی همانند کشورهای مدعی همچون روسیه و آمریکا تاکید داشت اما این اتفاق میمون برای کشتی ایران همچون جاده نرفته ای بود که کسی از پایان آن اطلاع چندانی نداشت.
به طور حتم شیوه انتخابی تیم ملی در ایران حداقل طی این سال ها با توجه به عملکرد ملی پوشان ایران در رقابت های جهانی، نشان داده با مسابقات انتخابی که در کشورهایی همچون روسیه و آمریکا برگزار می شود، باید تفاوت داشته باشد و یکی از برنامه های سرمربیان آینده تیم های ملی آزاد و فرنگی و شوراهای فنی، تغییر نگرش و بازنگری در قوانین انتخابی تیم ملی است.
از سوی دیگر «غلامرضا محمدی» دیگر آن سرمربی سال های گذشته نیست. او بعد از قهرمانی تیم ملی کشتی آزاد ایران بعد از 48 سال آن هم خارج از خانه در سال 2013 و در بوداپست مجارستان که به عنوان مربی در کنار رسول خادم فعالیت می کرد، به دلیل اختلاف نظر از تیم ملی جدا شد، اما این قطع ارتباط به معنی جدا شدن او از کشتی نبود.
دارنده چهار مدال نقره و برنز جهان، طی این سال ها فعالیت خود را در رده باشگاهی انجام می داد و موفق به کسب چندین دوره قهرمانی لیگ و جام باشگاههای جهان به همراه بیمه رازی شد. تا اینکه در سال 2017 در بازگشتی دوباره و با تفکری دگرگون شده و غیر منتظره که نشان از پختگی محمدی است، سکاندار سرمربیگری تیم کشتی آزاد نوجوانان شد و موفق شد تیم رده هشتمی نوجوانان ایران در سال 2016 را به مقام چهارمی در سال 2017 و در نهایت قهرمانی جهان در سال 2018 برساند.
محمدی بعد از کسب مدال برنز رقابت های جهانی سال 1998 تهران، در سال 2005 و به صورت تیمی در کنار محسن کاوه، عسگری محمدیان و امیر توکلیان کار خود را با تیم ملی آغاز کرد و بعد از آن در سال 2009 دانمارک، 2010 روسیه و 2011 ترکیه به عنوان سرمربی به ترتیب عناوین سوم، چهارم و نایب قهرمانی جهان را با تیم ملی تجربه کند.
محمدی اکنون به مرحله ای از دوران مربیگری خود رسیده که زیر و بم کشتی را می داند و از همه مهمتر با نقاط ضعف و قوت قریب به اتفاق کشتی گیران مطرح و مدعی ایران آگاه است و به طور حتم در کنار این تجربه چنانچه به مربیان سازنده توجه داشته باشد و دایره کادر فنی خود را محدود نکند، می تواند قدم های موثری را در این راه بردارد.
با توجه به فرصت بسیار خوبی که تا مسابقات پیش رو باقی است، محمدی با نشست های متفاوتی که با شورای فنی تیم های ملی، سایر پیشکسوتان و گوش شکسته ها برگزار می کند، باید از هم اکنون نقشه راه تیم ملی و شیوه برگزاری انتخابی تیم ملی را تا بازی های المپیک 2020 توکیو، تدوین کند.
حال در اولین اقدام همه منتظر هستند که ببینند محمدی چه کسانی را به عنوان اعضای کادر فنی خود انتخاب می کند، انتخابی که به طور حتم تاثیر زیادی در آینده کشتی ایران دارد.
غلامرضا محمدی خود بهتر از همه می داند که گام به عرصه ای گذاشته که چیزی جز کسب پیروزی و موفقیت در رقابت های جهانی و بازیهای المپیک، هیچکس را راضی نمی کند و به همین دلیل 2 سال سرنوشت ساز و مهم پیش روی او و کشتی قرار دارد و بی شک با پذیرش پست سرمربیگری تیم ملی در این برهه از زمان آبرو و حیثیت خود را گذاشته و به قول گوش شکسته ها دل شیر داشته است.