بزرگنمايي:

راه ترقی- ایران در نخستین مسابقات توزیع سهمیه المپیک در رشته تیراندازی یعنی مسابقات قهرمانی جهان در کره جنوبی که چند روز پس از هجدهمین دوره بازی های آسیایی جاکارتا برگزار شد، نتوانست سهمیه ای کسب کند. در صورتی که حضور در المپیک و البته کسب مدال رشته تیراندازی مهم است باید از مدت ها قبل تیراندازان تمرینات خود را با فشنگ کافی آغاز کرده باشند.
در حالی که تیراندازان و علاقمندان به این رشته انتظار داشتند که مدیریت این فدراسیون پس از ناکامی در کسب سهمیه المپیک در قهرمانی جهان کره جنوبی، با عزمی جزم و گام هایی بلند و پرقدرت خود را برای حضور در دیگر رویدادهای توزیع سهمیه آماده کند اما به نظر می رسد فدراسیون تیراندازی به خوابی سنگین فرو رفته و قصد بیدار شدن از این خواب را هم ندارد.
آنچه حکایت از خواب سنگین فدراسیون تیراندازی دارد تنها شروع نشدن تمرینات تیم ملی تیراندازی در رشته های مختلف تفنگ، تپانچه و اهداف پروازی نیست بلکه سخنان اخیر رضا ملک محمدی دبیر فدراسیون تیراندازی است که در خصوص برنامه های فدراسیون برای تامین مالی فشنگ و مهمات گفته است: «اگر قرار است بدون آمادگی به مسابقات جهانی برویم، بهتر است نرویم. اول باید با فشنگ خوب تمرین کنیم تا بتوانیم به مسابقات بین‌المللی اعزام شویم. با این شرایط به نظر می‌رسد باید برخی از اعزام ها را فدای سلاح و مهمات کنیم.»
چیزی که جالب و حتی عجیب به نظر می رسد آن است که گویا دبیر فدراسیون نمی داند که حضور نیافتن در هریک از چهار مسابقه جام جهانی که به ترتیب در هند (اوایل اسفند 97 دهلی نو)، چین (اوایل اردیبهشت 98 پکن)، آلمان (اوایل خرداد 98 مونیخ) و برزیل (اوایل شهریور 98 ریو) برگزار می شود به واقع از دست دادن نزدیک به 25 درصد از شانس کسب سهمیه المپیک 2020 توکیو است.
نکته دیگر اینکه شانس کسب 2 سهمیه تیراندازی المپیک در هر رشته براساس رنکینگ تعیین می شود، رنکینگی که با توجه به حضور تیراندازان در مسابقات جهانی افزایش می یابد و شرکت نکردن تیراندازان در مسابقات جام جهانی در برابر شانس استفاده از فشنگ خوب در تمرینات، یعنی از دست دادن شانس سهمیه براساس رنکینگ تیراندازان خواهد بود.
در حالی که تیراندازان ایران با انجام تمرینات به موقع و منظم، حضور در تورنمنت ها و رویدادهای مهم بین االمللی و تامین تجهیزات و مهمات کافی و مناسب می توانند بیش از 20 سهمیه المپیک برای زنان ومردان در رشته های تفنگ، تپانچه و اهداف پروازی کسب کنند، مسئولان فدراسیون تیراندازی از کمبود اعتبار و انتخاب تامین مهمات با اعتبار کم در برابر عدم حضور در رویدادهای کسب سهمیه سخن می گویند.
نکته جالب دیگر در سخنان ملک محمدی آنجا است که با وجود همه کمبودها، باز سخن از جذب مربی خارجی به میان می آورد و در جای دیگری از سخنانش می گوید: «کادر مربیان تیم تفنگ با هدایت ابراهیم اینانلو تشکیل شده است اما همچنان تلاش فدراسیون جذب مربی خارجی است.»
اگر چه نتایج بدست آمده توسط تیم ملی تیراندازی تفنگ در زمان «لازلو سوچک» بیانگر نیاز ایران به حضور سرمربی خارجی تراز اول جهانی را نشان می دهد اما حضور «گوران ماکسیموویچ» که به گفته مسئولان فدراسیون به طور پاره وقت و روزمزد با ایران همکاری می کرد، نشان داد هر مربی هم توان بدست گرفتن سکان تیراندازی ایران برای کسب سهمیه و مهم تر از آن مدال را ندارد.
کارشناسان ورزشی و متخصصان رشته های مختلف بر این باورند که حضور کادر فنی توانمند، تمرینات منظم و به موقع، اردوهای داخلی و خارجی و شاید مهم تر از همه حضور در رویدادهای مهم ورزشی به منظور کسب تجربه میادین مختلف و افزایش آمادگی عمده ترین شاخص های آماده سازی یک ورزشکار حرفه ای و قهرمان است بنابراین مسئولان یک فدراسیون نباید به بهانه اینکه امکان تامین فشنگ مناسب خارجی فراهم نشده است سایر شاخص ها را نادیده گرفته یا حذف کنند.
ایران از سال 1948 که شانس حضور در المپیک را یافت به کرات شاهد حضور تیراندازان ایرانی در این رویداد مهم ورزشی با واید کارت یا کسب سهمیه بوده است. حالا مردم انتظار کسب مدال از این رشته در المپیک را دارند. برای حضور در این رویداد مهم باید فدراسیون با حمایت بخش خصوصی، وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک شرایط مناسب برای تمرینات با بهترین امکانات و تجهیزات و حضور در مسابقات کسب سهمیه را فراهم کند.
تیراندازان ایران در هر سه رشته، علاوه بر رقابت های چهار استیج جام جهانی، آبان سال آینده نیز این فرصت را دارند تا در مسابقات قهرمانی آسیا در قطر و متعاقب آن مسابقات بین قاره ای در همین کشور کسب سهمیه کنند.
بنابراین فدراسیون در این مورد نیز باید بیشترین تلاش را برای اعزام تیراندازان داشته باشد.
تیراندازان ایرانی از آرمینا صادقیان، نجمه خدمتی و الهه احمدی تا امیرمحمد نکونام نشان داده اند که پتانسیل کافی برای کسب سهمیه و مدال را دارند و نباید این توان و ظرفیت نادیده گرفته شود.