بزرگنمايي:

راه ترقی- حداد عادل در این کتاب به ارائه گزارشی از راهپیمایی اربعین پرداخته است.

وی در بخش چهارم این کتاب آورده است؛ "...  آنچه تا اینجا گفتیم همه گزارش ظاهر این راهپیمایی بود. ما سعی کردیم بعضی از آنچه را که به چشم دیده یا خود شنیده بودیم نقل کنیم و به اصطلاح درصدد بیان واقع بودیم و به تعبیر خودمان، تاکنون از عرض و طول آن صحبت کردیم. اکنون بر سر آنیم تا قدری درباره‌ عمق این رودخانه بزرگ انسانی سخن بگوییم.

وقت آن است که بپرسیم مقصود از این همه شور و غوغا و جنب و جوش چیست. این میلیون‌ها مردم که از کشورهای دور ونزدیک، کار و زندگی و خانه و کاشانه خود را رها می‌کنند و با صرف هزینه بسیار و کوله باری سنگین بر پشت، پای در این راه‌پیمایی هشتاد کیلومتری می‌نهند چه انگیزه‌ای دارند و در پی چه هدف و مقصودی هستند؟

اگر از این مردم چنین سوالی بکنیم بی‌گمان نخستین جوابی که به ما خواهند داد این است که  ما به «زیارت» می‌رویم، زیارت امام حسین (ع). چنین پاسخ مختصری البته برای کسی که امام حسین (ع) را بشناسد و معنی زیارت را بداند کافی است. چنانگه گفته‌اند:در خانه اگر کس است، یک حرف بس است. اما هر کس می‌تواند این پاسخ کوتاه را نزد خود تجزیه و تحلیل کند و آن را بشکافد و معانی و مفاهیم پوشیده و پیچیده در این عبارت را بیرون بکشد و بیان کند. فرض کنیم سوال کننده یک نفر خارجی غیرمسلمان و غیر شیعه باشد که امام حسین (ع) را نمی‌شناسد و نام او قبلا به گوشش نخورده باشد. طبعا برای او این سوال پیش می‌آید که مگر امام حسین چه کرده است که این جماعت انبوه پیر و جوان و زن و مرد و شهری و روستایی و تحصیلکرده و عارف و عامی این چنین مشتاقانه روی به سوی مزار او نهاده‌اند.

اگر چنین سوالی مطرح شود، پاسخ این خواهد بود که امام حسین (ع) نزدیک به هزار و چهارصد سال پیش در کربلا در یک نیمرزو با یارانی اندک در برابر سپاهی انبوه جنگید و خود او و همه مردان همراهش حتی طفل شش ماهه‌اش شهید شدند و همه زنان و کودکان خانواده او به اسارت درآمدند. اکنون نوبت به سوال مهمتری می‌رسد و آن این است که انگیزه امام حسین (ع) از این ایستادگی و تحمل درد و رنج و سختی چه بوده است و این دو گروه نابرابر به چه علت با هم جنگیده‌اند ...»