بزرگنمايي:

راه ترقی - پژوهشگران چندین دانشگاه در ایالات متحده‌ی آمریکا زیست‌رایانه‌ی جدیدی مبتنی بر DNA ساخته‌اند که کدهای نوشته‌شده درون آن را می‌توان بازنویسی کرد.

از زمان آغاز تلاش‌ها برای ساخت زیست‌رایانه‌ها، یکی از محدودیت‌های بزرگ موجود بر سر راه توسعه‌ی آن‌ها نبود امکان بازنویسی کدهای نوشته‌شده درون DNA بود. دیوید دوتی، دانشمند علوم کامپیوتر از دانشگاه کالیفرنیای دیویس است. او در گفت‌وگو با خبرگزاری وایرد اعلام کرده استفاده از کامپیوتر DNA مانند ساخت کامپیوتری جدید از سخت‌افزاری جدید برای اجرای نوعی نرم‌افزار جدید است. باوجوداین اکنون، دوتی و تیم او نخستین کامپیوتر مبتنی بر DNA را ساخته‌اند که مانند هر کامپیوتر دیگر نوشتنی و بازنویسی‌شدنی است. این دستاورد به‌صورت بالقوه، جهشی انقلابی محسوب می‌شود و می‌تواند ما را به‌سمت نسل بعدی رایانش زیستی هدایت کند. در مقاله‌ای که چهارشنبه‌ی هفته‌ی گذشته در نشریه‌ی نیچر (Nature) منتشر شد ، دوتی و دیگر دانشمندان از دانشگاه کالیفرنیای دیویس و مؤسسه‌ی فناوری کالیفرنیا و هاروارد، کامپیوتر مبتنی بر DNA را با 355 کاشی مختلف DNA توصیف کردند که با مدارهای کامپیوتر معمولی مقایسه‌شدنی است. درمقایسه‌با مدارهای موجود DNA که فقط می‌توانند یک برنامه را اجرا کنند، تیم پژوهشگران موفق شدند کامپیوترشان را برای اجرای 21 برنامه‌ی مختلف برنامه‌ریزی کنند. کامپیوتر ساخت آن‌ها می‌تواند وظایف ساده‌ای نظیر شمارش و انتخاب گزینه‌ها از فهرست و شناخت واژگان دوسویه را انجام دهد. دستاورد دانشمندان در ساخت زیست‌رایانه‌ای با امکان بازنویسی کدها هنوز تلاشی اولیه محسوب می‌شود. وایرد مطالعه‌ی اخیر را با عنوان «تولید نتایج زیبا، البته بی‌فایده» توصیف می‌کند. بااین‌حال، این دستاورد می‌تواند مسیر را برای توسعه‌ی نسل جدید زیست‌رایانه‌های انعطاف‌پذیر و برنامه‌نویسی‌شدنی هموار کند. کامپیوترهای مرسوم به‌دلیل سابقه‌ی بیشتر هنوز مزیت‌های عمده‌ای درمقایسه‌با سامانه‌های مبتنی بر DNA دارند. لپ‌تاپ شما دهه‌ها پژوهش و توسعه را پشت‌سر خود دارد؛ بنابراین، افرادی که برنامه‌های جدید را برای آن‌ها می‌نویسند، به مطالعه‌ی علم مواد و مدار و دیگر رشته‌هایی نیاز ندارند که به خلق نخستین کامپیوتر منجر شدند. افزایش تلاش‌های دانشمندانی همچون دوتی و تکمیل فعالیت‌های انجام‌شده در حوزه‌ی زیست‌رایانه وضعیت می‌تواند تغییر کند. وایرد آینده‌ای به‌تصویر می‌کشد که در آن برنامه‌نویسان مولکولی می‌توانند با همان تمرکز دقیق و اختصاصی دانشمندان امروزی کامپیوتر، کسب‌وکارشان را راه‌اندازی کنند.