بزرگنمايي:

راه ترقی - آی اسپورت / تیم ملی نه امروز، بلکه در تمام ماه‌های اخیر نیاز جدی به بازی‌های تدارکاتی پی در پی داشت. مارک ویلموتس به وضوح نشان داده که شناخت عمیقی از تیمش ندارد و تمرینات در اردوهای چند روزه برای کسب شناخت کافی نیست. ویلموتس باید بیش از کارلوس کی‌روش عطش برای بازی‌های تدارکاتی می‌داشت تا بتواند به انتخاب‌های بهتری بخصوص برای بازی با بحرین و عراق برسد اما انگار مرحله گروهی در راه جام جهانی قطر آسان تلقی شده بود و روزهای فیفا برای بازی‌های تدارکاتی از دست رفتند.
کارلوس کی‌روش با سابقه طولانی مربیگری در ایران همیشه پیگیر برگزاری بازی تدارکاتی بود، به رغم آنکه در طی سال‌ها کار با بازیکنان ایرانی صاحب بهترین شناخت از نیروی انسانی فوتبال ایران شده بود. بازی‌های تدارکاتی همیشه یکی از دغدغه‌های کی‌روش بود و بارها محکوم شد که چرا اینقدر اصرار به برگزاری بازی تدارکاتی دارد. کی‌روش حتی چند بار متهم شد به اینکه همکار شرکت‌های برگزاری بازی است و بابت بازی با تیم‌های کوچک پورسانت دریافت می‌کند. این اتهام در لفافه بسیاری از انتقادات درباره کی‌روش وجود داشت و فقط شهامت فاش گفتنش نبود. کی‌روش اما فارغ از این اتهامات همواره خود برای پیدا کردن حریف تدارکاتی اقدام می‌کرد، چون می‌دانست که فدراسیون فوتبال در مذاکره برای برگزاری بازی ضعیف است و نمی‌تواند در فرصت‌های مورد نظر حریف پیدا کند.
فدراسیون فوتبال بعد از جدایی کی‌روش 6 روز فیفا را از دست داد و خبری از بازی‌های تدارکاتی برای تیم ملی نبود. این روند بی‌شک به تیم ملی آسیب زده و عجیب است که مارک ویلموتس در ماه‌های اخیر هرگز هیچ اعتراضی به این وضعیت وخیم در آماده‌سازی تیم نداشت. یاد جملاتی از مهدی تاج می‌افتیم که پس از قرارداد با مارک ویلموتس گفته بود با مربی جدید قراردادی را امضا کرده‌ایم که مشکلات فدراسیون با کی‌روش تکرار نشود. یکی از بندهای قرارداد با ویلموتس احتمالاً سکوت محض درباره تمام نابسامانی‌هاست. ویلموتس تا امروز فقط به خاطر تأخیر در پرداخت حقوقش اعتراض کرده و هیچ نقدی به عملکرد فدراسیون فوتبال درباره برگزار نکردن بازی‌های تدارکاتی ندارد و بین او و فدراسیون درباره مهم‌ترین مسائل تیم ملی فضا پر از گل و پرواز بلبل است.
برای تیم ملی اما روزهای سخت‌تر از راه می‌رسند. در دور برگشت بازی‌ها در مسیر جام جهانی 2022، تیم ملی دیگر نمی‌تواند لحظه‌ای غافل باشد و یک اشتباه تمام رویای فوتبال ایران را بر باد می‌دهد. انتخاب‌ها باید دقیق باشند، بازیکنان باید در بازی‌های تدارکاتی بهترین روش‌ها را تمرین کنند و سرمربی تیم ملی باید با شناختی عمیق و تیمی آماده به جنگ حریفان برود. اینها همه با بازی‌های تدارکاتی مقدور است، همان‌که مارک ویلموتس دغدغه‌ای درباره‌اش ندارد.
6 روز فیفا از دست رفته و فدراسیون فوتبال اگرچه شاید به دلیل تحریم‌ها مشکلاتی در هماهنگی بازی تدارکاتی داشته باشد اما نکته مهم‌تر این است که فدراسیون فارغ از تحریم‌ها نیز نشان داده توان برگزاری این بازی‌ها را ندارد. فدراسیون هر بار درباره بازی با برزیل حرف می‌زند اما در مذاکره با هند هم ناکام است.
تیم ملی بدون بازی تدارکاتی همین هندوانه سربسته‌ای است که با بحران‌های فنی‌اش وسط بازی با عراق مواجه می‌شویم. ویلموتس پیش از بازی با عراق گفته بود که از تیمش در بازی با بحرین راضی است و نیازی نمی‌بیند که روش‌هایش را برای بازی با عراق تغییر دهد. ویلموتس اما صاحب شناخت کافی از تیمش نبود و در بازی با عراق شاید بهتر فهمیده باشد که انتخاب‌هایش بهترین نبودند. بازی با کامبوج، حریفی که بازیکنانش از بازیکنان تیم‌های لیگ یک فوتبال ایران ضعیف‌تر بودند، نمی‌توانست بازی تدارکاتی برای تیم ملی باشد، چون بیش از تدارک، تیم ملی را دچار این باور غلط کرد که چه قدرت هجومی عجیبی دارد.
تیم ملی باید برنامه دقیق تا زمان بازی‌های برگشت داشته باشد، برنامه‌ای برای اردوها و بازی‌های تدارکاتی. فدراسیون و مارک ویلموتس اما به رغم اینکه تیم ملی در بدترین وضعیت قرار گرفته و ممکن است فرصت صعود به جام جهانی را از دست بدهد، همچنان برای نوشتن چنین برنامه‌ای وقت ندارند. به نظر شما شغل دیگری دارند که فرصت نمی‌کنند؟