بزرگنمايي:

راه ترقی - ایران ورزشی / متن پیش رو در ایران ورزشی منتشر شده و انتشار آن در آخرین خبر به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست
رسول مجیدی| وقتی قیمت دلار در کشور بالا رفت، خیلی‌ها گمان می‌کردند اگر این ماجرا 100 نکته منفی داشته باشد، یک نکته مثبت خواهد داشت؛ دیگر شاهد بریز و بپاش غیرضروری در ورزش نخواهیم بود و پای مربیان درجه دو و بی‌کیفیت با قیمت‌های گزاف به ایران باز نمی‌شود.
اما با رکورد زدن بهای دلار، حضور خارجی‌ها در ایران بیشتر هم شد! مهدی تاج دو سال پیش در راستای سیاست اقتصادی مقاومتی کشور، اعلام کرد که فدراسیون فوتبال هم قصد دارد در همین زمینه قدم‌هایی بردارد. او سال 96 گفته بود: «کاهش و یا اعمال محدودیت در اعزام اردوهای تیم‌های فوتبال به دیگر کشورها و استفاده از ظرفیت‌های مناطق گوناگون برای برپایی این اردوها از جمله اقدامات به منظور کاهش هزینه‌ها و تحقق اقتصاد مقاومتی در عرصه فوتبال است.» تاج امسال هم البته در ادامه شرایط سخت اقتصادی کشور از اینگونه صحبت‌ها دم زده بود. خبرگزاری ایلنا در اردیبهشت ماه خبر داده بود که «تاج از باشگاه‌ها خواست حتی‌المقدور از امکانات داخلی استفاده کنند و حتی اردو‌های خود را در داخل کشور برگزار کنند. او حتی تأکید کرد دیگر مجوز برگزاری اردوی خارجی را صادر نمی‌کنند و از باشگاه‌ها خواسته از امکانات داخلی استفاده کنند.» ایلنا در ادامه خبرش نوشته بود: «تاج در همان جلسه‌ای که با مدیران باشگاه‌ها داشته از آنها خواسته دنبال جذب مربی و بازیکن خارجی نباشند.» خواسته‌ای که البته هیچ‌وقت از سوی مدیران باشگاه‌ها جدی گرفته نشد و امسال شاهد چندین و چند سرمربی خارجی و گران‌قیمت در لیگ برتر هستیم.
نکته جالب اما اینجاست که خود فدراسیون فوتبال که حداقل در ظاهر این همه تأکید روی خارج نشدن ارز از سوی فوتبالی‌ها دارد، امسال گران‌ترین قرارداد تاریخ فوتبال ایران را با یک مربی خارجی بست. قراردادی که خیلی زود به روزهای پایانی‌اش نزدیک شد و فقط یک ضرر هنگفت را روی دست فدراسیون فوتبال گذشت. مبلغ قرارداد ویلموتس همانطور که چند هفته پیش روزنامه ایران‌ورزشی خبر داده بود، 2 میلیون و 700 هزار یورو در سال است؛ بالاتر از هر مربی دیگری که تاکنون به ایران آمده است. گفته می‌شود فدراسیون فوتبال تا بدین لحظه چیزی نزدیک به 2 میلیون دلار از این مبلغ را پرداخت کرده و حالا مشخص نیست بعد از فسخ قرارداد، چه میزان ارز دیگری قرار است از کشور خارج شود.
تاریخ فوتبال ایران البته از این دست قراردادها کم نداشته. قراردادهایی با مبالغی زیاد که منجر به نتایج و عملکرد درخشانی نشده و شاید با یک مربی ایرانی هم به دست می‌آمد.
مثلاً باشگاه پرسپولیس در سال 1383 راینر سوبل را با مبلغ 600 هزار دلار به خدمت گرفت. در آن سال دلار هشتصد و هشتاد تومن بود. این تیم در بین سال‌های 1384 تا 1388 هم چند مربی خارجی دیگر به خدمت گرفت که فقط یکی از آنها موفق شد پرسپولیس را به قهرمانی برساند. آری هان هلندی اولین مربی خارجی در این دوره بود. مبلغ قرارداد او آنطور که روزنامه دنیای اقتصاد در سال 1388 گزارش داده بود، 800 هزار دلار بود. هان در بدو ورودش موفق شد پرسپولیس را متحول کند اما خیلی زود اخراج شد و بدون هیچ دستاورد مشخصی ایران را با جیب‌های پر از پول ترک کرد. بعد از او مصطفی دنیزلی به ایران آمد که قراردادی 1 میلیون دلاری داشت. پرسپولیس در آن سال جامی نگرفت اما بازی‌های چشمنوازش باعث شد تا خیلی‌ها او را مربی ناموفقی ندانند. بعد قرعه به نام افشین قطبی افتاد که قراردادش را با دلار تنظیم کرد. قطبی با قراردادی 600 هزار دلاری آمد و پرسپولیس را در سال 87 قهرمان کرد تا این دفعه دلارها در جای درستی هزینه شوند. سال بعد قرارداد قطبی به 800 هزار دلار افزایش پیدا کرد و خیلی زود به دلیل نتایج ضعیفش اخراج شد!
مربی ناموفق دیگر در باشگاه پرسپولیس، نلو وینگادا بود. او با 450 هزار دلار به ایران آمد و هیچ کار خاصی نکرد. در این بین قرارداد مانوئل ژوزه از همه بیشتر به جیب باشگاه پرسپولیس و البته وزارت ورزش فشار آورد. او برای آمدن به ایران طلب 720 هزار دلار کرد و بعد از گرفتن آن به ایران آمد. بعد با شروع فصل و گرفتن نتایج ضعیف، از تیم رفت و با شکایتش قرارداد 3 سال خود را طلب کرد تا بیش از 2 میلیون دلار دیگر از جیب باشگاه پرسپولیس برود.
در باشگاه استقلال هم البته اوضاع فرقی ندارد. مثلاً وینفرد شفر که سال پیش به شکل بدی اخراج شد، قراردادی بالغ بر یک میلیون و دویست هزار دلار داشت و دستاوردش برای استقلال تنها یک جام حذفی بود.
با این همه هیچ‌کدام از این قراردادها به اندازه قرارداد مارک ویلموتس به فوتبال ایران ضرر نزده است. قراردادی 2 میلیون و 7 هزار یورویی برای 2 برد مقابل تیم‌های ضعیف گروه و 2 باخت به عراق و بحرین. آنهم با ارزش این روزهای دلار که بالای 12 هزار تومان است. این بزرگترین خسارت تاریخ فوتبال ایران است.