بزرگنمايي:

راه نو- مصطفي اللباد، در روزنامه القبس (کويت) نوشت:
حسن روحاني رئيس جمهور ايران در حالي وارد انتخابات مي‌شود که با چالشي دوگانه براي دومين دوره رياست جمهوري در برابر دو نامزد مواجه است: ابراهيم رئيسي شخصيت محافظه کار مورد حمايت رهبر؛ و محمد باقر قاليباف وابسته به سپاه پاسداران انقلاب که در انتخابات رياست جمهوري قبلي دوم شد. حسن روحاني همان طور که به راي دهندگان در انتخابات قبلي قول داده بود توانست به توافق هسته اي با غرب دست يابد ولي به علت تمايلش به بازکردن درهاي اقتصاد ايران به روي غرب با خصومت بخش‌ هايي بانفوذ در نظام ايران مواجه شد که منافعشان با اين کار به خطر خواهد افتاد. همچنين انتخاب شدن دونالد ترامپ در آمريکا موجب شده است شخصيتي آرام و غيرتندرو مثل روحاني، از نظر برخي طرف ها در ايران براي رويارويي با چالش هاي جديد،‌ به احتمال نامناسب باشد.
حسن روحاني در سال ١٩٤٨ در سمنان و در خانواده اي متولد شد که به مخالفت با شاه معروف بود. او دروس حوزوي خود را در سال ١٩٦١ در قم آغاز کرد و در محضر علمايي مثل سيد محقق داماد، شيخ مرتضي حايري، سيد محمدرضا گلپايگاني، و فاضل لنکراني تحصيل کرد. او زماني که به درجه اجتهاد رسيد تصميم رفت علوم ديني را با علوم دنيوي يک جا داشته باشد از اين رو در سال ١٩٦٩ براي تحصيل وارد دانشگاه تهران شد و در سال ١٩٧٢ با مدرک حقوق فارغ التحصيل شد. روحاني تحصيل در رشته حقوق را در خارج از ايران يعني در دانشگاه گلاسکو کالدونيا ادامه داد و از اين دانشگاه مدرک دکتري حقوق گرفت.
روحاني خيلي زود به حلقه اطرافيان امام خميني راحل، بنيانگذار [جمهوري اسلامي] پيوست و نخستين کسي بود که بنيانگذار جمهوري [اسلامي] را «امام» خطاب کرد. اين اقدام پيش از آغاز انقلاب اسلامي و در سخنراني اش در مراسم تشييع پيکر مصطفي خميني فرزند بزرگ امام راحل صورت گرفت. بعد از پيروزي انقلاب، روحاني فعاليت در حوزه سياسي را آغاز کرد و در سال ١٩٨٠ به عنوان عضو نخستين پارلمان [مجلس شوراي اسلامي] انتخاب شد و به مدت بيست سال پياپي در کميته هاي پارلماني حضور داشت. او نايب رئيس پارلمان و رئيس کميسيون دفاعي و رئيس کميسيون روابط خارجي بود.
اين ديپلمات معمم همچنين سمت هاي نظامي مهمي داشت به طوري که در زمان جنگ عراق و ايران عضو شوراي عالي دفاع بود. او در زمان جنگ، سمت هاي نظامي ديگري نيز داشت از جمله معاون فرمانده جنگ از سال ١٩٨٣ تا ١٩٨٥، فرمانده پدافند هوايي ايران از سال ١٩٨٦ تا ١٩٩١، و جانشين فرمانده کل نيروهاي مسلح در سال هاي ١٩٨٨ و ١٩٨٩.
حسن روحاني به پاس تلاش هايش در زمان جنگ نشان «فتح» را در کنار فرمانده ارتش و فرمانده سپاه پاسداران دريافت کرد. او همچنين به مناسبت بازپس گرفته شدن شهر خرمشهر به دست نيروهاي ايراني نشان «نصر» را از [حضرت آيت الله] سيدعلي خامنه اي که در آن زمان فرمانده کل جنگ بود دريافت کرد.  [حضرت آيت الله] خامنه اي رهبر [معظم انقلاب اسلامي] ايران او را به عنوان نماينده خود در شوراي [عالي] امنيت ملي منصوب کرد و او به مدت شانزده سال يعني از سال ١٩٨٩ تا ٢٠٠٥ دبير اين شورا بود. روحاني علاوه بر داشتن سمت هاي نظامي، از اندک افراد در جمهوري اسلامي است که در نهادهاي بسيار مهم در حيات سياسي ايران حضور داشته اند به طوري که او از سال ١٩٩٩ تاکنون عضو مجلس خبرگان رهبري است.
روحاني همچنين از سال ١٩٩١ عضو مجمع تشخيص مصلحت نظام است و رياست کميسيون امنيت ملي را در اين مجمع برعهده داشته است. علاوه بر اين، حسن روحاني از سال ١٩٩٢ رئيس مرکز پژوهش هاي راهبردي در تهران بوده است که توليدات ممتازي دارد و دو نشريه بسيار مهم يعني «راهبرد» و «ايرانين ريويو فور اينترنشنال افرز» را منتشر مي‌کند. عضويت روحاني در نهادهاي تأثيرگذار و حساس نشان دهنده نفوذ نهادينه او و تجربيات گسترده راهبردي و مذاکراتي و پيش از همه، برخوردار بودن از اعتماد رهبر است. علاوه بر اين، روحاني روابط خوبي با رفسنجاني و خاتمي داشت به طوري که مشاور امنيت ملي هر دو آنها بود.
حسن روحاني رياست مذاکرات ايران را با «ترويکاي» اروپايي (متشکل از انگليس، فرانسه و آلمان) درباره پرونده هسته اي در زماني بسيار حساس و مهم از پائيز ٢٠٠٣ تا تابستان ٢٠٠٥، يعني بعد از اشغال عراق و تهديد «نومحافظه کاران» آمريکايي به حمله به ايران برعهده داشت.
روحاني توانست از شدت خصومت با غرب بکاهد و از ارجاع پرونده هسته اي ايران به شوراي امنيت در طولاني ترين زمان ممکن جلوگيري کند. روحاني با توقف برخي فعاليت هاي هسته اي به عنوان اقدامي براي جلب اعتماد موافقت کرد ولي بر حق ايران براي غني سازي [اورانيوم] پافشاري کرد. روحاني در مذاکرات با توقف موقت و مشروط فعاليت هاي هسته اي کشورش در مقابل تعهد اروپايي ها به ادامه مذاکره با ايران تا زمان دستيابي به راه حلي دائمي که دستاوردهاي اقتصادي و فناوري براي تهران داشته باشد، موافقت کرد. ولي اين دستاوردها مشروط به اجراي نظارت شديد بر برنامه هسته اي ايران بود به طوري که تضمين کند ايران زير سطح دسترسي به چرخه سوخت هسته اي باقي مي‌ماند.
قابل توجه اين که ايران در عمل فعاليت هايش را متوقف کرد ولي فقط در زمينه هايي که به پيشرفت فني دست يافته بود ولي از متوقف کردن فعاليت هايش در زمينه هايي که در آنها با مشکل مواجه شده بود مخالفت کرد. به اين ترتيب تأسيسات هسته اي اصفهان در زمان مذاکرات، ساخته و راه اندازي شد که مثالي نادر از توانايي روحاني در مذاکره کردن و مهارت او در خريد زمان است.
بعد از انتخاب شدن احمدي نژاد در سال ٢٠٠٥ روحاني از سمت خود به عنوان دبير شوراي [عالي] امنيت ملي استعفاء کرد و علي لاريجاني جايگزين او شد. به رغم سخناني که درباره تمايل رهبر [معظم انقلاب اسلامي] ايران به نامزد محافظه کار ابراهيم رئيسي گفته مي‌شود، بخت رئيس جمهور حسن روحاني براي دومين دوره رياست جمهوري، تا اين لحظه بسيار زياد به نظر مي‌رسد.