چاپ

راه ترقی- روزنامه وستی کافکازا روز گذشته نوشت:
امریکا در رابطه با مبارزه اش علیه تهدید ایران، به دنبال حفظ منافع خود در راستای دفاع از بیزینس خود و همچنین، یاران منطقه ای اش – کشورهای پادشاهی حاشیه خلیج فارس است. در این زمینه، می بایست رویکرد امریکا در قبال توسعه عرصه انرژی در اقتصاد ایران را مورد توجه قرار داد. تاریخچه صنعت نفت ایران به اوایل قرن بیستم بر می گردد. در ابتدا، این صنعت با بازار غرب منطبق بود و از این رو، برای توسعه آن به سرمایه ها و تکنولوژی غرب نیاز بود. طی نیمه نخست قرن بیستم، شرکت های نفتی بریتانیایی و امریکایی در استخراج نفت و گاز و از جمله، قراردادهای متقابلا سودمند میان دولت محمد مصدق، نخست وزیر ایران، و سپس، محمد رضا شاه پهلوی مشارکت فعالی داشتند. برای ایران، توافقنامه سال ١٩٥٤ میلادی با کنسرسیوم نفتی بین المللی نقطه عطفی بود در توسعه عرصه انرژی خود. براساس این توافقنامه، ٩٥ درصد از سهام کنسرسیوم نفتی بین المللی به هشت شرکت غربی تعلق داشت. سهم ایران ٥٠ درصد بود. مدت اجرای این توافقنامه ٢٥ سال بود. اما، بعد از سال ١٩٧٩ میلادی، سیاست امریکا در راستای سرنگونی رژیم اسلامی و ممانعت از قوه ایران در منطقه بود.
و اما، پیامدهای حمله احتمالی علیه ایران چه خواهد بود؟ زمانی که از زیر ساخت های اتمی ایران سخن در میان باشد، هر گونه اقدام نظامی عملا، با استفاده از تسلیحات کشتار جمعی همراه خواهد بود. برنامه هسته ای ایران متشکل از ده مورد تاسیسات است (بوشهر، اصفهان، فوردو، تبریز، نطنز و غیره) که توسط سیستم های مدرن دفاع ضد موشکی محافظت می شوند. غرب برای این اقدامات خود به تشکیل ائتلاف معتمدی نیاز دارد که قادر به منهدم کردن توان تدافعی ایران در هوا، زمین و دریا باشد. ترکیه در این عملیات شرکت نخواهد کرد، زیرا پنج سال آینده برای اقتصاد این کشور بسیار مهم است. عراق و افغانستان دارای اوضاع سیاسی پیچیده و نابسامانی هستند و میدان عملیاتی مناسبی بشمار نمی روند. پاکستان نیز در این عملیات شرکت نخواهد کرد، زیرا تهران و اسلام آباد روابط نزدیکی با یکدیگر دارند.
بدین ترتیب، امریکا فقط می تواند روی اسرائیل، عربستان سعودی، امارات متحده عربی، قطر، کویت و بحرین حساب کند. اما، در میان این کشورها نیز فقط اسرائیل برای حمایت آمادگی دارد. طی پنج سال اخیر، ایران سیستم های تدافعی خود را مدرن تر کرده است. اگر ایران وارد جنگ شود، می تواند حیات تمامی کشورهای خلیج فارس را به خطر اندازد. احتمال دارد، استفاده ایران از تسلیحات خود به توقف ارسال نفت و گاز از منطقه منجر شود.
اما، در این میان، ایران شانس اندکی برای بروز اختلال در رفت و آمد کشتی های دریایی در خلیج فارس دارد. و این در حالی است که چنین اقدامی می تواند پیامدهای مخربی را به همراه داشته باشد. مسدو کردن تنگه هرمز به کل استخراج جهانی نفت و گاز ضربه وارد خواهد کرد. از طریق تنگه هرمز، تمامی نفت ایران، کویت، قطر، امارات متحده عربی و بخش اعظم نفت عربستان سعودی و عراق ارسال می شود: در حدود ١٨ – ١٧ میلیون بشکه نفت در شبانه روز. در چنین شرایطی، عربستان سعودی به شدت ضربه خواهد دید و برعکس، امریکا و روسیه، رقبای اصلی، سودهای فراوانی خواهند برد.
طی چهل سال اخیر، تهران موفق شده است، شبکه گسترده ای از گروهک های شیعه را در کل منطقه تشکیل دهد. احتمال دارد که ایران از هرج و مرج به وجود آمده در زمان حمله نظامی احتمالی، برای تحقق آرزوی دیرینه خود استفاده کند – مجهز کردن شبه نظامیان سازمان شیعه و از جمله، حزب الله. و در نهایت، در صورت حمله نظامی، غرب ناگزیر به تامین امنیت اسرائیل خواهد شد.
اما، می بایست خاطر نشان کرد که احتمال حمله نظامی علیه ایران بسیار اندک است، زیرا ایران کشوری است که در آن انقلاب اسلامی پیروز شده است و دارای مواضع بسیار محکم و بانفوذی می باشد. رژیم این کشور ٤٠ سال قدمت دارد و در صورت بروز خطر خارجی، این کشور فقط روی خود حساب خواهد کرد.