چاپ

راه ترقی- شاید زمانی که آخرین پنالتی تیم ملی فوتبال ایران در مرحله یک هشتم نهایی جام ملت های آسیا توسط «وحید امیری» به تیر دروازه عراق برخورد کرد، کمتر کسی باور می کرد سرمربی تیم ملی بتواند به ایران بازگردد. اما این پیش فرض نه تنها به واقعیت تبدیل نشد بلکه «کی روش» با جوسازی رسانه ای علیه داور آن بازی و دوپینگ بازیکن عراقی تا جام جهانی 2018 روسیه نفر نخست تیم ملی شد.
همکاری این سرمربی پرتغالی با فدراسیون فوتبال کشورمان هر چند با پایان بازی ایران و پرتغال در مرحله گروهی بازی های جام جهانی به پایان می رسید اما اظهارات «مهدی تاج» رییس فدراسیون پس از پایان بازی با مراکش نشان داد کی روش دل به اتفاقات غیرمنتظره فوتبال نسپرده بود و پیش از عزیمت به سرزمین تزارها محکم کاری های لازم را انجام داده است.
اگرچه قرارداد او با فدراسیون فوتبال هیچگاه شفاف اعلام نشد و حتی در کنفرانس خبری پیش از بازی دوستانه با ازبکستان که هفته گذشته انجام شد، جای خود را در جایگاه یک سوپرمن قرار داد و اعلام کرد قراردادش با فدراسیون مردانه است و هیچ قرارداد رسمی با مسوولان فدراسیون فوتبال ایران ندارد.
اظهارات کی روش در زمینه قرارداد مردانه با فوتبال ایران در حالی مطرح می شود که وی در هفت سال گذشته از نامناسب بودن زیرساخت های فوتبالی انتقاد کرده و همواره از سوی رسانه ها بحث هایی در زمینه پیشنهاد همکاری کشورهای مختلف آفریقایی، آسیایی و آمریکای جنوبی برای وی مطرح می شد.
اما چرا کی روش با وجود شناخت از امکانات ایران همچنان پیشقدم همکاری با تیم ملی است و اصرار او برای ماندن در تیم ملی فوتبال کشورمان چیست؟ به راستی این همه عشق و علاقه وصف ناپذیر این مرد پرتغالی به ایران از کجا سرچشمه می گیرد و نیمکت تیم ملی ایران چه جذابتی برای مرد چشم آبی دارد؟ چرا کی روش با وجود درخواست های همکاری کشورهایی مانند کره جنوبی که از لحاظ زیرساخت ورزشی بسیار توسعه یافته تر از فوتبال ایران هستند، با بازگشت به زمین ناهموار پژوهشکده نفت تمرینات تیم ملی را دنبال می کند؟
در این زمینه باید گفت کی روش در ایران فارغ از جایگاه سرمربی تیم ملی گویا اختیارات دیگری هم دارد، اختیارات تامی که نه تنها هیچ کشوری حاضر به پذیرش آن نیست بلکه قوانین خودساخته وی با بسیاری از قوانین فیفا در زمینه برنامه ریزی فوتبال باشگاهی مغایرت دارد.
او در ایران با یک قانون خودساخته از تمام باشگاه های فوتبال می خواهد بازیکنان ملی پوش را پس از بازی باشگاهی به ساختمان مرکز حرفه ای فوتبال (پک) فرستاده و این بازیکنان باید تا 72 ساعت قبل از بازی باشگاهی در اختیار وی باشند. این در حالی است که طبق قوانین فیفا باشگاه تنها در روز های فیفا دی می تواند 72 ساعت قبل از بازی، بازیکن را در اختیار تیم ملی قرار دهند.
همچنین او به خوبی می داند در زمان حضورش در ایران جایگاه کارفرما و کارگزار در تیم ملی عوض می شود و مسوولان فوتبال کشورمان نه تنها انتقادی از روش کنونی وی ندارند بلکه آنان با ادبیات خاص برای مربی خط قرمز و حاشیه امن ایجاد خواهند کرد.
کی روش حرفه ای است و سال های متمادی در کناردست «الکس فرگوسن» نامدار، راه و رسم فوتبال را آموخته است. او با روانشناسی، رفتار مسوولان و هواداران تیم ملی را به خوبی می داند که دستمزد سالیانه 1 میلیون و 69 هزار پوندی (بر اساس اعلام دستمزد مربیان جام جهانی) نه تنها وی را در جایگاه پاسخگویی قرار نخواهد داد بلکه اختیارات وی در فوتبال ایران آنچنان تام است که می تواند علیه «علیرضا اسدی» دبیر وقت فدراسیون فوتبال موضع گیری کرده و وی را متهم به عدم شناخت توپ از سیب زمینی کند. (17 فروردین 1395 به نقل از رسانه ها)
بله قدرت بهره گیری از مشاوران رسانه ای خبره و بکار گیری ادبیات پوپولیستی برای ایجاد واگرایی بین هواداران فوتبال و مربیان باشگاهی تاکتیکی است که در بین مسوولان ورزشی ایران تنها کی روش به خوبی قادر به اجرای آن است و این روش در کشورهایی که صاحب فوتبال حرفه ای با مدیرانی قوی است، جوابگو نخواهد بود.
کی روش به این باور رسیده که اگر از بین گزینه های پرتعداد رسانه ای خود گزینه ای غیر از ایران را برای ادامه مربیگری انتخاب کند پس از نزدیک به هشت سال اقتدار فوتبالی باید در جایگاه پاسخگویی قرار گیرد. لذا وی با بررسی جمیع جهات هیچگاه قید حضور در ایران را نخواهد زد.
با کنار هم قرار دادن این شرایط و بسیاری از اختیارات ویژه سرمربی تیم ملی فوتبال ایران باید گفت این مجموعه عوامل برای این مرد پرتغالی اقتداری به ارمغان آورده که سوای سود مادی و اقتصادی، با استفاده از این اقتدار ضمن تثبیت جایگاه خود پا را فراتر از حوزه ورزش گذاشته و در برنامه زنده تلویزیونی شایعه تبعیض قومیتی در جامعه را اشاعه می دهد.
وی همچنین در قالب یک ابرقهرمان مدعی است تا زمانی که در ایران باشد اجازه تبعیض در تیم ملی را نمی دهد.