چاپ

راه ترقی- سهراب سلیمی با بیان اینکه پیش از انقلاب اسلامی، تالارهای وحدت و تئاتر شهر میزبان اعیان و اشراف بودند، تصریح کرد: این روزها روند به گونه ای پیش می رود که به وضعیت سابق بازگردیم و فقط عده محدودی از جامعه بتوانند تماشاگر نمایشهای روی صحنه شوند.
وی با بیان اینکه هیچ مصداق قانونی برای پیگیری مباحث اقتصادی اجرای نمایش ها وجود ندارد اظهار داشت: مدیران، هماهنگی با خانه تئاتر را بهانه می کنند و زمانی که نوبت به این نهاد صنفی می رسد آن را دارای جایگاه و وجهه قانونی نمی دانند که این وضعیت تنها نشانگر شانه خالی کردن در زمینه واکنش های قانونی است.
این کارگردان تئاتر با بیان اینکه هر فردی همانطور که بخواهد چارچوب تئاتر را رقم می زند، خاطرنشان کرد: هیچکدام از مولفه های تئاتر خصوصی و دولتی در اوضاع فعلی کشور دیده نمی شود و به همین دلیل تئاتر، طبقاتی می شود و شعار «تئاتر برای همه» همانند یک رویا باقی می ماند زیرا هیچ پشتوانه حقیقی به خود نمی بیند.
وی با بیان اینکه برای هر مرحله به صحنه بردن یک نمایش با در اختیار گرفتن کمترین امکانات باید مجوز دریافت شود، تصریح کرد: عده ای بدون طی هیچ یک از مراحل اجرای یک نمایش، شفاف سازی در زمینه تمرین و حتی بدون دریافت مجوز نظارتی، تبلیغات نمایش خود را در سراسر شهر ارائه می کنند.
به گفته وی، پشتوانه های مستقیم و غیر مستقیم در به صحنه بردن این نمایش ها دخیل است.
سلیمی با بیان اینکه هیچ کدام از بخش های تئاتر زیرساختهای اصولی ندارد، خاطرنشان کرد: در جهان حمایت ها به صورت اختصاصی متعلق به گروه های تئاتری است اما در ایران هنرمندان عرصه نمایش به حال خود رها شده و باید خودشان اوضاع تئاتر را مدیریت کنند