چاپ

راه ترقی- پیش از انقلاب اسلامی دو سالن مشهور در شهر تهران برای چند رشته هنری خاص از جمله تئاتر میزبان مردم شدند اما به دو دلیل این سالن‌ها تنها مخاطبانی از قشر مرفه جامعه را به خود جذب کردند؛ نخست آن که این هنرها و اختصاص زمانی برای تماشای آن برای بخش قابل توجهی از جامعه مرسوم نبود و دیگر آن که خانواده‌ها توان پرداختن هزینه‌های سنگین این تفریحات را نداشتند. همین امر سبب شد تا مخاطبان اصلی این سالن‌ها به افرادی از طبقه اعیان و اشراف محدود شوند.
طی دهه گذشته مسئولان برای تامین زیرساخت‌های فرهنگی و ورود هنر به بطن جامعه همت گماردند تا موسیقی و تئاتر همانند سینما، تفریح معمول خانواده‌ها شود اما این روزها با افزایش ناگهانی بهای بلیت تئاتر، حال این هنر چندان خوش نیست.
پس از انتخاب یک نمایش اولین گام برای تماشاگر شدن خرید بلیت است که به تازگی افزایش بهای آن صدای اعتراض مخاطبان، هنرمندان و حتی رسانه‌های مختلف با هر دیدگاهی را بلند کرده است و جالب اینجا که در اوج بی‌تفاوتی صاحبان این نمایش‌ها به فضای به وجود آمده، هیچ تغییری در این روند مشاهده نمی‌شود.
شهرام کرمی مدیرکل هنرهای نمایشی، نبود فعالیت صنفی رامقصر اصلی می‌شمارد و خلا قانونی را دلیل اصلی تعیین قیمت دلخواه تئاتر از سوی برخی هنرمندان معرفی کرده و هیچ مسئولیتی را متوجه این مرکز نمی‌داند.
این در حالی است که مرکز هنرهای نمایشی، نهادی دولتی است که در عین حمایت باید با نظارت مناسب خلاهای قانونی را رفع کند.
خانه تئاتر نیز این روزها تنها دست به مخالفت با این روند افزایشی قیمت‌ها زده اما همچنان منتظر است تا توپی که در زمین مرکز هنرهای نمایشی افتاده است اتفاقی را رقم بزند؛ به همین دلیل طی چند روز گذشته کسی پاسخگو نبوده و هیچ اقدامی نیز برای تغییر روند فعلی صورت نگرفته است.
کرمی با اذعان به افزایش بهای سالانه محصولات فرهنگی همانند دیگر حوزه‌ها، تاکید کرد: این افزایش باید منطقی و بر اساس اصول باشد.
سهراب سلیمی عضو سابق هیات مدیره خانه تئاتر با بیان اینکه تئاتر به حال خود رها شده است، خاطرنشان کرد: با افزایش بی‌رویه قیمت بلیت‌ها، تئاتر طبقاتی می‌شود و شعار «تئاتر برای همه» همانند یک رویا باقی می‌ماند زیرا هیچ پشتوانه حقیقی به خود نمی‌بیند؛ هیچ‌کدام از بخش‌های تئاتر زیرساخت‌های اصولی ندارد.
هادی مرزبان از پیشکسوتان عرصه هنرهای نمایشی، تئاتر را هنری برای پاسخگویی به برخی از سوال‌های ذهنی و یافتن آرامش روحی مخاطبان دانست و گفت: نمایش‌هایی با قیمت‌های بلیت بسیار بالا برای تماشاگران واقعی این هنر تولید نشده بلکه به دنبال اهداف مالی است و ادامه آن به هنر نمایش ایران آسیب خواهد رساند.
تاثیر گاه مستقیم اقتصاد و شرایط اقتصادی جامعه بر فرهنگ که حتی می‌تواند آن را از اولویت مردم جامعه خارج کند بر کسی پوشیده نیست. به تبع آن افزایش ناگهانی بهای بلیت‌ها، هنرهای نمایشی را از لیست تفریحات جامعه حذف می‌کند زیرا دغدغه اصلی تامین معاش خانواده‌هاست.
اگر روند افزایش بهای بلیت‌ها بر همین منوال ادامه پیدا کند با ریزش ناگهانی مخاطبان تئاتر مواجه خواهیم بود و تئاتر، نقش موثر خود را به عنوان یکی از زیرساختهای اصلی ساحت فرهنگ و هنر از دست خواهد داد.