چاپ

راه ترقی- بازی های آسیایی جاکارتا حدود 2 ماه پیش در شرایطی به پایان رسید که زنان دوومیدانی ایران نتوانستند به عنوانی دست یابند. الهام کاکلی و سپیده توکلی تنها زنان ملی پوش دوومیدانی حاضر در جاکارتا بودند اما ضعیف تر از پیش بینی فدراسیون عمل کردند تا دست خالی به کشور برگردند.
توکلی که چند ماه قبل از این مسابقات و در جریان رقابت های داخل سالن آسیا توانسته بود با 2 مدال طلا و شکستن یک رکورد، حسابی خبرساز شود در جاکارتا فرصت تکرار رکورد خودش را هم پیدا نکرد تا برای دومین دوره پیاپی دستش از مدال کوتاه بماند. این نتیجه برای او در شرایطی به دست آمد که مربی اش را هم همراه خودش نداشت.
ربانی که یک سال قبل مربیگری توکلی را بر عهده گرفته بود در لیست اعزام به جاکارتا قرار نگرفت و همین موضوع باعث شد تا ملی پوش سابق و رکوردار پرش با نیزه ایران دیگر انگیزه ای برای ادامه فعالیت نداشته باشد.
توکلی در این باره گفت: در جاکارتا نتوانستم نتیجه دلخواهم را کسب کنم و غیر از مصدومیت و اعزام زودتر از زمان مقرر، غیبت مربی ام هم خیلی تاثیرگذار بود. این بهانه نیست اما مربی غیر از بار فنی، از نظر روحی هم ورزشکارش را حمایت می کند. چشم ورزشکار بلافاصله بعد از اجرای حرکت دنبال مربی است تا از واکنش او بفهمد چه نتیجه ای گرفته است و در طول مسابقه تکنیک هایی را که مدت ها تمرین کرده اند دوره می کنند. غیر از این، از نظر روانی به حضور و حمایت مربی عادت کرده اند. تصور کنید که ناگهان در چنین میدان بزرگی می گویند مربی نباشد.
وی با اشاره به قطع همکاری ربانی عنوان کرد: حدود پنج ماه دیگر باید در مسابقات انتخابی قهرمانی آسیا شرکت کنیم اما یک مشکل بزرگ دارم که وضعیت مربی ام مشخص نیست. با پریسا بهزادی نایب رئیس زنان و مجید کیهانی رئیس فدراسیون در این باره حرف زدم و خواستم مربی ام را به شکلی راضی کنند تا از حضور او بهره ببرم. ربانی در مدتی که با من کار کرده است، رکوردم را ارتقا داد و 2 مدال طلای قهرمانی آسیا هم به کارنامه ام اضافه کرد.
ربانی که خودش رکورددار پرش با نیزه ایران است و مدال طلای قهرمانی آسیای 2007 را هم در کارنامه خود دارد یک سال تمام بدون هیچ دریافتی با توکلی کار کرد.
ربانی در این باره گفت: حدود یک سال قبل از مسابقات قهرمانی داخل سالن آسیای سال گذشته و در شرایطی که فدراسیون هیچ امیدی به توکلی نداشت کار را با او شروع کردم. در تمام این یک سال، همکاریمان صرفا دوستانه بود و از مربیگری ام دریافتی نداشتم. بعد از 2 طلای توکلی در همین مسابقات قرار شد فدراسیون توجه ویژه ای کند اما در عمل حتی نام من به عنوان مربی در لیست اعزام به جاکارتا هم حضور نداشت.
وی ادامه داد: مربیگری یعنی گذاشتن بخش مهمی از وقت شبانه روزی برای یک ورزشکار که به معنای یک شغل محسوب می شود و برای چنین کاری به یک مربی خارجی حداقل دستمزد 2 هزار دلاری پرداخت می دهند. چطور انتظار دارند یک مربی ایرانی بدون یک قرارداد مشخص و داشتن حداقل احترام به خدماتش ادامه دهد؟
ربانی با اشاره به تغییر رکورد توکلی در یک سال گذشته عنوان کرد: رکورد 1 متر و 65 سانتی متر را به 1 متر و 84 سانتی متر و مدال آسیا رساندم اما هنوز با 36 سال سن، یک ماه بیمه ندارم. وقتی خودم را برای شاگرد ملی پوشم مقید می کنم و از وقت زندگی ام می زنم و صبح دخترم را با آژانس به مهد کودک می فرستم تا یک دقیقه دیرتر به تمرین نرسم، داشتن یک سری انتظارات نباید غیر منطقی باشد.
او در پاسخ به اینکه چه انتظاراتی از فدراسیون دارد؟ گفت: این را من نباید بگویم. به نظرم بهتر است فدراسیون خودش تصمیم بگیرد که می خواهد روی چه اصولی با مربیانش کار کند. اصول حرفه ای که بتوان در آن تعامل درست و معقولی داشت. همه به شرایط اقتصادی جامعه آگاه هستند، اما نمی شود حداقل حمایت های مادی و معنوی را هم نداشته باشیم.