چاپ

راه ترقی- شاخص ترین شعار «حسن روحانی» در انتخابات خردادماه 92 که سبب اقبال بسیاری از رای دهندگان به وی شد چرخیدن توامان سانتریفیوژهای هسته ای با چرخ زندگی مردم بود.
تا پیش از آن مجموعه ای از سیاست های اختلاف برانگیز در کشور و تنش زا در سطح بین الملل که با «نه» بزرگ مردم مواجه شد، فشار سنگینی را بر جامعه و اقتصاد کشور وارد آورده بود.
به همین خاطر، تغییر اوضاع یکی از مهمترین پیام هایی بود که از رای مردم در انتخابات سال های 92، 94 و 96 به گوش می رسید.
به رغم فراز و فرود و دگرگونی هایی که طی این سال ها در کشور صورت گرفته، تغییر همچنان مطالبه ای کلان و جدی است و این را می توان با نگاهی به اظهارات سیاسیون و نخبگان، محتوای رسانه های گوناگون، گفت و شنودهای عمومی و اجتماعات اعتراضی متعددی که ماه های اخیر برگزار شده به چشم دید.
بن مایه نارضایتی ها طی ماه های گذشته اغلب نابسامانی های اقتصادی و فشار بر معیشت مردم بوده است؛ از اعتراض کامیونداران تا برخی از بازاری ها و اخیرا کارگران چند مجتمع تولیدی در خوزستان.
این در حالی است که وقایع روز دانشجوی امسال نشان داد، خواسته های سیاسی موجود از حاکمیت و مسوولان و تقاضا برای تحقق وعده های دولتمردان هنوز به قوت خود پابرجا است.
به عبارتی دیگر در این روزها مطالبات اقتصادی اوج گرفته و همزمان با آن مسائل متنوع سیاسی، مدنی، فرهنگی و زیست محیطی سبب شده انتظارات بسیاری از نهادهای حاکم و منتخبانی به وجود آید که وعده تغییر اوضاع را مطرح ساخته اند.
در میانه اعتراضات متعددی که متوجه شرایط موجود است، صدای مخالفان دولت نیز بلندتر از هر زمان دیگری به گوش می رسد؛ مخالفانی که تا پیش از التهابات اقتصادی اخیر، بازگشت تحریم های آمریکایی و اجرای برجام، عرصه گشاده ای را برای عرض اندام نیافته و اکنون فرصت را مهیای سوار شدن بر موجی می دانند که در جامعه به راه افتاده است.
در مراسم روز دانشجوی امسال رقبای روحانی کوشیدند تا از زوایای گوناگون به خصوص در عرصه اقتصادی و سیاست خارجی بر رئیس جمهوری و دولت وی بتازند.
این در حالی است که تا پیش از روی کار آمدن غیرمنتظره رئیس جمهوری جنجالی آمریکا، به هم ریختگی بازار ارز و راه افتادن سیل ویرانگر نقدینگی در بازارهای مختلف، نقاط قوت دولت در همین دو عرصه متمرکز بود.
نگاهی دوباره به مناظره های تلویزیونی اردیبهشت ماه پارسال تفاوت هایی را آشکار می سازد که طی یکی دو سال گذشته به وقوع پیوسته است؛ مناظراتی که در آن چگونگی تحول در وضعیت تولید و اشتغال، مبارزه با فساد و رفع چالش های پیش روی توسعه سیاسی و اجتماعی محل بحث های داغ نامزدهای ریاست جمهوری قرار گرفت.
در شرایط جدید ایجاد ثبات در اقتصاد و جلوگیری از فشارهای مضاعف بر اقشار متوسط و ضعیف جامعه به مهمترین اولویت دولتمردان تبدیل و بخش مهمی از تلاش های دستگاه اجرایی به عبور کشور از تنگنای تحریمی معطوف شده است.
تفاوت های حال حاضر با شرایط دو سال پیش در نرخ تورم، رشد اقتصادی، قدرت پول ملی و نیز فضای بین المللی و تجارت خارجی منجر به دگرگونی هایی در سیاست های اقتصادی و برنامه ریزی های دولت شده است. در این میان اما یک چیز ثابت باقی مانده و آن رویکرد سلبی یا به عبارتی تخریبی طیفی از رقبای دولت بوده که نه در کوران رقابت های انتخاباتی و نه شرایط پیش و پس از آن هرگز چارچوبی را برای برونرفت از چالش های پیش روی کشور نگشوده اند.
به بیانی دیگر رویکرد این طیف محدود به نفی هر اقدام و راهکار بدون ارائه بدیلی عقلانی بوده و این سوال مهم و اساسی را مطرح می سازد که رقبای سازش ناپذیر روحانی در شرایط کنونی چه می توانستند بکنند و چه خواهند کرد؟
در شرایطی که کشور بیش از هر زمان دیگری نیازمند انسجام و دولت محتاج همراهی مردم و نخبگان است، رقبای سیاسی نه تنها بر دولت تاخته که بارها تلاش کرده اند راهکارها و مساعی دستگاه اجرایی را برای غلیه بر چالش ها و رسیدگی به مطالبات مردم با کارشکنی به شکست بکشانند.
سخنان روز دوشنبه (نوزدهم آذرماه) روحانی در جمع مسوولان وزارت راه و شهرسازی بیانی از این وضعیت است. رئیس جمهوری با اشاره به انتقادها از FATF اظهار داشت: می‌گوییم FATF باشد یا نباشد، یک نفر نمی گوید اگر FATF باشد یعنی بیست درصد ارزان ‌تر، اگر FATF نباشد یعنی بیست درصد گران ‌تر. کسی که شعار می ‌دهد هزینه‌اش را هم پرداخت کند، نمی‌ شود در این کشور یک نفر در نهاد یا ارگانی شعار بدهد و آثار شعارش را برای مردم ترجمه نکند، باید ترجمه کنیم.
روحانی افزود: برجام باشد یا نباشد؟ این را ترجمه کنیم. برجام باشد یعنی چه، برجام نباشد یعنی چه؛ این را ترجمه کنیم که بودنش چقدر سود دارد، نبودنش چقدر سود دارد، این را از مردم بپرسیم که اگر می‌خواهید زندگی کنید، زندگی گران می‌خواهید یا زندگی ارزان، اگر فرمودند زندگی گران می‌خواهیم ما همه این شعارها را قبول داریم.
این سخنان روحانی و آنچه بیان شد ناظر بر این واقعیت است تلاشی خستگی ناپذیر در جریان است تا ضمن منکوب و از میدان به در کردن هر رقیبی یکه تاز عرصه سیاست و حکومت شده و در این مسیر هزینه های قدرتیابی خود را بر مردم تحمیل سازد.
طی چند دهه گذشته بارها مردم در عرصه هایی چون جنگ تحمیلی و در برابر فشارهای تحریمی انتخاب خود را انجام داده و ایستادگی را بر عقب نشینی برگزیده اند. اکنون و در شرایطی که تحریم هایی یکجانبه و گسترده، دشواری های بسیاری را بر کشور و ملت تحمیل کرده باز هم مردم هستند که راه پیش رو را انتخاب کرده و در آن پیش می روند.
با این حال، این حقی انکارناپذیر است که مردم بدانند چرا و چه هزینه هایی را برای انتخاب های خود می پردازند. برخی چهره های سیاسی پیوستن به کنوانسیون های بین المللی را نوعی خودتحریمی خوانده و در همین راستا مدت ها است حجم انبوهی از تبلیغات با هزینه هایی که غالبا از جیب مردم تامین می شود، پیوستن به نهادهایی چون گروه ویژه اقدام مالی را در حکم اقدامی ویرانگر برای امنیت، اقتصاد و استقلال کشور عنوان می کند.
این در حالی است که به گفته رئیس جمهوری هیچ ترجمه ای از کلی گویی های اینچنینی و مخالف خوانی های گسترده صورت نمی گیرد و پیامد گزینه های مورد نظر جریان های تندرو برای ارتباطات تجاری و مالی کشور و در نهایت تاثیر آن بر زندگی مردم در هاله ای از لفاظی و قلم فرسایی ها مستتر می شود؛ رویکردی که حق ابتدایی مردم برای دانستن چرایی و چند و چون تحمل فشارهای گوناگون را نادیده می گیرد و تلاش می کند بدون پذیرش مسوولیت و هزینه ای خاص با استحاله یا استفاده سوء از مفاهیمی چون مقاومت و ایستادگی، نوعی برانگیختگی و هیجان بی ثمر را در راستای اهداف و منافع خود به وجود آورد.