چاپ

راه ترقی - دوج چارجر یکی از خودروهای اصیل پرطرفدار آمریکایی است که در طول 7 نسل، در کلاس‌های مختلفی تولید شده است. در این مقاله، مدل‌های مختلف چارجر کلاسیک و مدرن را بررسی می‌کنیم.

در طول سال گذشته، کانال یوتیوب Cars Evolution ویدئوهای جذابی از روند تکامل خودروهای مختلف منتشر کرده که در زومیت آن‌ها را پوشش دادیم. پس از بررسی نسل‌ها و مدل‌های مختلف خودروهای پرطرفداری مثل فورد موستانگ و شورولت کوروت و تویوتا سوپرا، جدیدترین ویدئوی این کانال به سرگذشت عجیب و طولانی دوج (با تلفظ صحیح انگلیسی داج) چارجر تعلق دارد.

مقاله‌ی مرتبط:
تماشای گذر زمان بر سه خودروی افسانه‌ای آمریکا
تصمیم گرفتیم برای نمایش هرچه‌بهتر ویدئو تکامل دوج چارجر، نگاهی مختصر و مفید به این مدل اصیل آمریکایی بیندازیم. در دوران تولید، چارجر روند پرفرازونشیب سپری کرده است. این مدل که در قالب خودرو عضلانی دودر محورعقب متولد شد، به کلاس لوکس و حتی هاچ‌بک دیفرانسیل‌جلو نیز تغییر هویت داد. چارجر مدرن در کلاس سدان محورعقب و تمام‌چرخ محرک تولید می‌شود؛ اما در طول سال‌های گذشته، براساس تصمیم مقام‌های دوج برای پاسخ‌گویی هرچه‌بهتر به تقاضای بازار، این مدل تاریخچه‌ی جالبی پیدا کرد. در ادامه‌ی مقاله، تمام مدل‌ها و نسل‌های مختلف دوج چارجر از سال 1966 تابه‌امروز را معرفی می‌کنیم. سال‌های 1966 و 1967؛ نسل اول چارجر با پیشرانه‌ی V8 قدرتمند

Dodge Charger / دوج چارجر</h4>">

در اوایل دهه‌ی 1960، کرایسلر به‌دنبال کسب سهم بیشتری از بازار بود؛ به‌همین‌دلیل، خودروهای جدید در کلاس لوکس عرضه کرد. مسئولان کرایسلر تصمیم گرفتند با برند دوج و استفاده از پلتفرم B، خودرویی در ابعاد متوسط و طراحی فَست‌بک و بین کلاس‌های پونی‌کار (فورد موستانگ) و کوپه/کروک لوکس ( فورد تاندربرد) تولید کنند. با الهام از مدل کرونت (Coronet) و رقابت با دیگر مدل‌های آمریکایی همچون رامبلر مارلین (Rambler Marlin) و فورد موستانگ و پلیموث باراکودا (Plymouth Baracuda)، اولین نسل از دوج چارجر در سال 1966 رونمایی شد. چارجر 1966 از شاسی مدل کرونت استفاده می‌کرد؛ اما طراحی آن با تمام محصولات دوج تفاوت داشت. درواقع، چارجر بیشتر به رامبلر مارلین شباهت داشت؛ اما زیباتر و گران‌‌تر بود. هدف اولیه تولید خودرویی عضلانی و قدرتمند نبود؛ ولی چارجر 1966 با پیشرانه‌ی 7 لیتری (426 اینچ‌برمکعب) جدید هِمی (HEMI) عرضه شد تا نماینده‌ی جدید کرایسلر در کلاس خودروهای آمریکایی پرقدرت باشد.

اولین دوج چارجر تاریخ فقط با انواع پیشرانه‌های 8 سیلندر Vشکل عرضه شد و حجم‌های 5.2، 5.9، 6.3، 7 و 7.2 لیتری V8 کرایسلر همراه چارجر بودند. چارجر مدل 1966 با پیشرانه‌ی جدید هِمی، تنها در 468 دستگاه تولید شد که 425 اسب‌بخار قدرت داشت و نهایت سرعتش 240 کیلومتربرساعت بود. مدیران ارشد دوج برای نمایش بهتر چارجر، این مدل را به مسابقات نسکار (Nascar) هم بردند؛ اما به‌دلیل آیرودینامیک ضعیف، چارجر در پیست‌های سریع و بیضی‌شکل عملکرد موفقی نداشت. تیم مهندسی دوج برای رفع این مشکل، باله‌ی کوچکی روی صندوق عقب چارجر نصب کرد تا این مدل اولین خودرو آمریکایی با اسپویلر عقب باشد. از چارجر مدل 1966 درمجموع، 37,344 دستگاه تولید شد. مدل سال 1967 چارجر با تغییرات بسیار کم در طراحی بدنه و کابین همراه شد. بزرگ‌ترین تغییر مدل 1967 اضافه‌شدن پیشرانه‌ی 8 سیلندر 440 مگنوم با قدرت 375 اسب‌بخار و تعویض نمونه‌ی 5.9 لیتری با 6.3 لیتری بود. تولید چارجر مدل 1967 به 16,000 دستگاه نرسید و از این مدل با پیشرانه‌ی 426 هِمی، تنها 27 دستگاه تولید شد. سال‌های 1968 تا 1970؛ پرطرفدارترین نسل چارجر

پس از واکنش مثبت مردم آمریکا به چارجر، مقام‌های دوج و کرایسلر با حفظ پلتفرم B، در سال 1968 نسل دوم این مدل دوست‌داشتنی را با طراحی جدید و تفاوت ظاهری بیشتر با کورنت عرضه کردند. طراحی فَست‌بک حذف شد تا طرح سقف مشابه پونتیاک GTO سال 1966 شود. طرح جلوپنجره‌ی یکدست با چراغ‌های مخفی همچنان نمای روبرویی چارجر باقی ماند؛ اما این‌بار از مکانیزم برقی استفاده نمی‌کرد. هماهنگ‌ترکردن طراحی در فضای داخلی هم انجام شد و پیشرانه‌ی 6 سیلندر خطی 3.7 لیتری به خانواده‌ی چارجر راه پیدا کرد. تمام این تغییرات کوچک‌و‌بزرگ باعث شد مدل 1968 دوج چارجر یکی از خودروهای ماندگار تاریخ شود. این مدل ستاره‌ی کلاسیک و ترسناک بسیاری از فیلم‌های سینمایی مثل Bulltit و Dirty Mary و Crazy Larry بود و حتی مدل 1970 چارجر هم در نسخه‌ی اول سری سریع و خشن (The Fast and the Furious) به‌نمایش درآمد. نسل دوم چارجر آغازگر تولید نسخه‌های مختلف این مدل هم بود. کد R/T که هنوزهم در چارجرهای مدرن استفاده می‌شود، بیانگر خودرو آمریکایی قدرتمند و محبوب است. کد R/T که به دو واژه‌ی Road و Track به‌معنی «جاده» و «پیست» اشاره می‌کند، چارجر را به پیشرانه‌ی 440 مگنوم استاندارد و هِمی 426 به‌صورت آپشن مجهز می‌کرد.

جالب است بدانید در سال 1968، کرایسلر نسخه‌ی Scat Pack را با نمایش کارتونی از زنبور عکس تبلیغ کرد. این تبلیغ تلویزیونی باعث شد بسیاری از نسخه‌های ویژه محصولات دوج کرایسلر با طرح نوارهای دورنگ زنبور عسل عرضه شوند. پیش‌تر به نمایش دیدنی چارجر مدل 1968 در فیلم‌های سینمایی اشاره کردیم؛ اما صحنه‌ی تعقیب‌وگریز Bullitt نقش مهمی در افزایش شهرت این مدل ایفا کرد. در این صحنه که هنوزهم یکی از تعقیب‌وگریزهای برتر و ماندگار تاریخ سینما در نظر گرفته می‌شود، یک دستگاه دوج چارجر سیاه‌رنگ نسخه‌ی R/T در خیابان‌های شیب‌دار سان‌فرانسیسکو استیو مک‌کویین را تعقیب می‌کند که پشت فرمان فورد موستانگ 1968 نشسته است. نمایش جذاب چارجر در این فیلم تکرارنشدنی باعث شد فروش این مدل چندبرابر و بیش از 17,000 دستگاه از نسخه‌ی R/T دوج چارجر (فروش کلی بیش از 96,000 دستگاه) فروخته شود. گفتنی است از این خودرو درمجموع 96,000 دستگاه فروخته شد. مدیران ارشد دوج نسل جدید چارجر را به پیست نسکار هم وارد کردند؛ اما محصولات فورد عملکرد موفق‌تری داشتند. با اینکه چارجر 1968 در نسکار موفق نبود، حداقل زمینه‌ساز تولید حدود 400 دستگاه از نسخه‌ی Chrarger 500 با پیشرانه‌‌های هِمی 426 و 440 مگنوم و درنهایت، نسخه‌ی ویژه‌ و قدرتمند دِیتونا (Daytona) شد. در آستانه‌ی دهه‌ی 1970، چارجر برای مدل سال 1969 تغییرات کمی را پذیرفت. طرح جلوپنجره‌ی دوگانه و چراغ‌های طولی و یکدست عقب فروش نسخه‌ی Special Edition و تودوزی جدید کابین به مدل 1969 چارجر اضافه شدند. مدل 1969 دوج چارجر نارنجی‌رنگ در سریال تلویزیونی The Dukes of Hazzard هم جاودانه شد. Dodge Charger / دوج چارجر</h4>">

Dodge Charger / دوج چارجر</h4>">

نسخه‌ی Charger 500 موفقیتی کسب نکرد تا سرانجام، مدل دِیتونا در سه‌ماهه‌ی دوم سال 1969 تولید شود. بزرگ‌ترین مشکل چارجر در نسکار، آیرودینامیک ضعیف بود؛ بنابراین، تیم مهندسی دوج این بخش را در اولویت اول قرار داد. دماغه‌ی بلند 460 میلی‌متری و باله‌ی بزرگ 580 میلی‌تری عقب، علاوه‌بر تضمین آیرودینامیک، چارجر دِیتونا را از دیگر خودروهای آمریکایی آن دوران متمایز می‌کرد. به‌لطف طراحی آیرودینامیک، چارجر دِیتونا که در جلو تا 545 کیلوگرم و در عقب تا 272 کیلوگرم نیروی رو‌به‌پایین یا دانفورس (Downforce) داشت، در آزمایش‌های پیش‌تولید به نهایت سرعت 330 کیلومتربرساعت رسید. اولین نسخه‌های تولیدی چارجر دِیتونا با پیشرانه‌ی مگنوم 440 با قدرت 375 اسب‌بخار و جعبه‌دنده‌ی اتوماتیک و دیفرانسیل کرایسلر عرضه شدند. پیشرانه‌ی 426 هِمی با قدرت 425 اسب‌بخار و گشتاور 660 نیوتن‌متر به‌عنوان آپشن دِیتونا دردسترس بود. درمجموع، 505 دستگاه چارجر دِیتونا شامل 430 نسخه با پیشرانه‌ی مگنوم و 75 نسخه با پیشرانه‌ی هِمی تولید شدند. چارجر دِیتونا در تمام فصل 1970 مسابقات نسکار شرکت داده شد؛ ولی سرانجام با مدل پلیموث سوپربرد (Plymouth Superbird) جایگزین شد. نمایش هیجان‌انگیز خودروهای آمریکایی با باله‌های بزرگ، پس از تغییر قوانین نسکار و محدودیت حجم پیشرانه به 5 لیتر پایان یافت.

پیش از تولد نسل سوم، چارجر برای مدل 1970 تغییرات بسیار محدودی کرد. آخرین مدل از نسل دوم چارجر به تزیین دورپنجره‌ی کروم، پنجره‌ی یکدست و حذف طراحی دوگانه، طراحی برجسته‌ی درِ کاپوت در مدل هِمی، رنگ‌های جدید بدنه و پیشرانه‌ی 440 Six Pack با قدرت 390 اسب‌بخار مجهز شد. با تمام تغییرات ریزودرشت، چارجر مدل 1970 نتوانست فروش درخورتوجهی تجربه کند. دلیل اصلی این امر، تولد برادر پونی‌کار، یعنی دوج چلنجر بود. مدیران ارشد دوج و کرایسلر با انتخاب پلتفرم E، چلنجر را برای رقابت با مرکوری کوگِر (Mercury Cougar) و پونتیاک فایربرد ( Pontiac Firebird) تولید کردند تا چارجر وارد نسل جدید شود. سال‌های 1971 تا 1974؛ خداحافظی با پیشرانه‌ی 426 هِمی

با آغاز دوران بحران سوخت و به‌دنبال آن رکود بازار خودروهای پرقدرت آمریکایی، نسل سوم چارجر با طراحی بدنه‌ و کابین جدید از راه رسید. جلوپنجره‌ی دوگانه هنوزهم همراه چارجر بود؛ اما چراغ‌های مخفی‌شونده درکنار برجستگی کاپوت و باله‌ی عقب به‌عنوان آپشن عرضه شدند. مانند سال 1970، نسخه‌های ویژه و پرطرفدار چارجر مثل 500 و R/T و SE با نسل سوم همراه شدند. به‌دلیل مصرف سوخت زیاد، تنها 63 دستگاه از مدل 1971 چارجر R/T با پیشرانه‌ی 426 همی تولید شد. علاوه‌براین، تولید مدل‌های 440 Six Pack و سری رنگ‌های Hi-Impact هم متوقف شد. سال 1972 نسخه‌ی Rallye چارجر معرفی شد تا جای خالی R/T را پر کند. همچنین، با تنظیم قوانین جدید آلایندگی در آمریکا، نهایت قدرت خروجی از پیشرانه‌های 6 سیلندر خطی به 8 سیلندر Vشکل کاهش یافت. در دو سال پایانی نسل سوم چارجر، ابعاد بدنه کمی بزرگ‌تر شد و طراحی جلوپنجره و چراغ عقب تغییر کرد. چارجر 1973 پرفروش‌ترین مدل نسل سوم بود تا با پایان عمر خودروهای عضلانی آمریکایی کلاسیک، چارجر به کلاس دیگری وارد شود. سال‌های 1975 تا 1978؛ آخرین چارجر براساس پلتفرم B

در اواسط دهه‌ی 1970، کلاس خودروهای کوپه و کروک لوکس انتخاب اول دیترویت شد؛ بنابراین، چارجر هم برای دورماندن از بحران سوخت و جریان تلف‌شدن خودروهای عضلانی، راحتی و لوکس‌بودن را جایگزین پیشرانه‌های قدرتمند کرد. سال 1975 هر دو مدل چارجر و کرایسلر کوردوبا (Cordoba) براساس پلتفرم B تولید شدند. چارجر انواع نسخه‌های پرطرفدار گذشته را کنار گذاشت و فقط در مدل SE با پیشرانه‌های 5.2 و 5.9 و 6.6 لیتری V8 با نهایت قدرت 190 اسب‌بخار و سرعت 192 کیلومتربرساعت فروخته شد. پس از فروش 30,000 دستگاه در سال 1975، مدل 1976 چارجر با چهار نسخه‌ی استاندارد، اسپرت، SE و دِیتونا عرضه شد. نسخه‌های استاندارد و اسپرت با SE و دِیتونا تفاوت داشتند و درحقیقت، همان مدل 1975 دوج کرونت دودر با پیشرانه‌ی 3.7 لیتری بودند. به‌لطف بازگشت کد دِیتونا، چارجر در سال 1976 بیش از 65,000 مشتری پیدا کرد. فروش آخرین چارجر براساس پلتفرم B بسیار کاهش یافت؛ به‌طوری‌که در سال 1978 کمتر از 3,000 از این مدل تولید شد. سال‌های 1981 تا 1987؛ چارجر هاچ‌‌بک دیفرانسیل‌جلو

پس از چند سال استراحت، سرانجام نسل پنجم چارجر بسیار متفاوت‌تر از گذشته رونمایی شد. چارجر 1981 حالا هاچ‌بک دیفرانسیل‌جلو با پیشرانه‌ی 4 سیلندر خطی بود که براساس پلتفرم L کرایسلر تولید شده بود. چارجر دراصل، نسخه‌ی پرفرمنس هاچ‌بک دوج Omni 024 بود. نسخه‌ی چارجر با دریچه‌‌ی هواکاپوت، تجهیزات اضافی، اسپویلر عقب و طرح Charger 2.2 از Omni 024 استاندارد متمایز می‌‎شد. این مدل از پیشرانه‌ی 4 سیلندر 2.2 لیتری با قدرت 94 اسب‌بخار و نهایت سرعت 167 کیلومتربرساعت استفاده می‌کرد. بازگشت چارجر پس از چند سال غیبت در قالب مدل هاچ‌بک برای بسیاری از طرفداران پذیرفتنی نبود؛ اما تولید هاچ‌بک مصرفی در دهه‌ی 1980 برای دوج ضروری بود تا نام چارجر را زنده نگه دارد. از سوی مقابل، کرول شلبی فقید وارد عمل شد تا شهرت چارجر بیش‌ازاندازه به‌حاشیه نرود. سال 1983 نسخه‌ی Shelby Charger با قدرت 107 اسب‌بخار و طراحی جوان‌پسند و سیستم تعلیق بهینه‌شده رونمایی شد. تغییرات انگشت‌شمار نسخه‌ی مخصوص شلبی در سال‌های بعدی هم ادامه یافت. برای مثال، چارجر شلبی هاچ‌بک در سال 1985 با پیشرانه‌ی توربوشارژر و قدرت 146 اسب‌بخار در 8,251 دستگاه تولید شد.

شلبی برای آخرین سال تولید چارجر هاچ‌بک برنامه‌‌ی ویژه‌ای داشت. او حدود 1,000 دستگاه از مدل 1987 چارجر را دراختیار گرفت تا نسخه‌‌های ویژه‌‌ی موسوم به GLH و GLHS را تولید کند که از سرواژه‌های عبارت Goes Like Hell به‌معنی «فوق‌العاده پرسرعت» نام‌گذاری شده بودند. این دو مدل خاص، تنها با رنگ سیاه و نشان Shelby به‎جای Dodge عرضه شدند. شلبی علاوه‌بر بهینه‌سازی کامل سیستم تعلیق با قطعات افترمارکت مثل Koni و لاستیک گودیِر از توربوشارژر و اینترکولر بزرگ‌تر استفاده کرد تا نهایت قدرت این دو نسخه به 175 اسب‌بخار برسد. تلاش شلبی برای تولید نسخه‌ی پرقدرت و جذاب از نسخه‌ی هاچ‌بک باعث شد با وجود تفاوت این مدل با نسل‌های گذشته، نام چارجر همچنان در یادها باقی بماند تا در فرصت مناسب و براساس وضعیت بازار، دوج دوباره چهره‌ی واقعی این مدل را نشان دهد. مدیران ارشد دوج و کرایسلر برای تولید مدلی تمام‌عیار از چارچر زمان زیادی طلب کردند تا سرانجام نسل ششم این مدل به‌عنوان خودرو پرقدرت آمریکایی در کلاس سدان بزرگ تولید شود. سال‌های 2006 تا 2010؛ چارجر سدان با روح مدل‌های کلاسیک

پس از گذر از دوران سخت و در اواسط دهه‌ی 2000، نسل جدید دوج چارجر براساس پلتفرم LX کرایسلر مشابه لانچیا Thema و کرایسلر 300 ساخته شد. نسل ششم چارجر حالا سدانی بزرگ با پیشرانه‌های V6 و V8 بود که هر دو سیستم انتقال قدرت محورعقب و تمام‌چرخ محرک را دراختیار داشت. نسخه‌های مختلف چارجر 2006 تا 2010 از پیشرانه‌های 6 سیلندر کرایسلر و 8 سیلندر هِمی استفاده می‌کردند. قدرتمندترین نسخه از چارجر نسل ششم مدل SRT-8 بود که از پیشرانه‌ی 8 سیلندر Vشکل 6.1 لیتری هِمی، 425 اسب‌بخار قدرت و 570 نیوتن‌متر گشتاور می‌گرفت. چارجر SRT-8 به جعبه‌دنده‌ی 5 سرعته‌ی اتوماتیک مجهز بود و در زمانی حدود 5 ثانیه به سرعت 100 کیلومتربرساعت می‌رسید. از نسخه‌های دیگر چارجر 2006 تا 2010 می‌توان به Daytona R/T ،Super Bee ،DUB Edition ،R/T ،SE و SXT اشاره کرد. در طول 5 سال تولید نسل ششم چارجر، بزرگ‌ترین تغییرات شامل تزیین‌های بدنه و چراغ‌ها و فضای داخلی در مدل‌های 2008 و 2009 رخ داد. نسل ششم دوج چارجر در کلاس‌های مختلف مسابقات نسکار هم شرکت کرد و سرانجام از سال 2013، این رقابت‌ها را کنار گذاشت. سال‌های 2011 تابه‌امروز؛ آخرین نفس‌های چارجر سدان

نسل ششم چارجر در کلاس سدان تقریبا مدلی موفق برای کرایسلر و دوج بود؛ به‌همین‌دلیل، نسل هفتم هم در این کلاس ادامه‌ی حیات داد. سال 2011، چارجر با تغییرات ظاهری نه‌چندان زیاد، اما پلتفرم جدید LD کرایسلر رونمایی شد. چارجر 2011 به‌‌ویژه در نمای جانبی و عقب با تمرکز مستقیم به مدل‌های قدیمی دهه‌ی 1970 طراحی شده بود. دریچه‌های هوای جانبی جدید، چراغ‌های جلو با طراحی مدرن‌، جلوپنجره‌ی تهاجمی، خطوط بدنه‌ی مشخص‌تر و بازطراحی کامل چرغ‌های عقب از ویژگی‌های درخورتوجه ظاهر بیرونی چارجر 2011 است. همراه تغییرات ظاهری جدید چارجر هفتم به پیشرانه‌ی V6 جدید کرایسلر با کد Pentastar و همچنین نمونه‌ی 3.5 لیتری High-Output هم مجهز شد. نسخه‌ی R/T نیز در اولین سال تولید با مشخصاتی چون پیشرانه‌ی 8 سیلندر Vشکل 5.7 لیتری هِمی، 370 اسب‌بخار قدرت، رینگ‌های 20 اینچی، نهایت سرعت 240 کیلومتربرساعت و زمان کمتر از 5.5 ثانیه در آزمایش سرعت صفر تا 100 کیلومتربرساعت فروخته شد. پس از موفقیت دپارتمان تیونینگ اختصاصی گروه فیات‌کرایسلر موسوم به فناوری جاده و پیست (Street & Racing Technology) یا به‌اختصار SRT، چارجر SRT-8 در سال 2012 عرضه شد.

SRT-8 مدل 2012 از پیشرانه‌ی V8 هِمی با حجم 6.4 لیتر، 470 اسب‌بخار قدرت، جعبه‌دنده‌ی 5 سرعته‌ی خودکار، ترمزهای چهار پیستونی برمبو و سیستم تعلیق فعال استفاده می‌کرد. SRT-8 جدید که 45 اسب‌بخار قدرت بیشتری از نسل ششم چارجر دریافت کرده بود، با نهایت سرعت 282 کیلوکتربرساعت در زمان 4.5 ثانیه به سرعت 100 کیلومتربرساعت می‌رسید. پس از معرفی چند نسخه‌ی مختلف از چارجر نسل هفتم و بسته‌های آپشن متفاوت، سال 2014 در نمایشگاه خودرو نیویورک فیس‌لیفت این مدل رونمایی شد. چارجر 2015 در جلوپنجره و چراغ‌های جلو و نمای رو‌به‌رو کاملا تغییر کرد. تیم طراحی دوج اعلام کرد برای تولید فیس‌لیفت، از طراحی چارجر 1969 الهام گرفته‌اند. برای نمایش هرچه‌بهتر مدل جدید، نسخه‌ی R/T چارجر دوباره احیا شد. این نسخه از پیشرانه‌ی هِمی V6 با حجم 5.7 لیتر و قدرت 370 اسب‌بخار بهره می‌برد. از سال 2015 تابه‌امروز، چند نسخه و آپشن ارتقای قوای فنی (مثل نسخه‌ی R/T Scat Pack) به چارجر هفتم اضافه شده؛ اما بزرگ‌ترین و برجسته‌ترین تمام این نسخه‌ها، عرضه‌ی مدل SRT Hellcat است. قدرتمندترین نسخه از نسل هفتم دوج چارجر با نهایت سرعت 328 کیلومتربرساعت و زمان 11 ثانیه در دِرَگ 400 متری، به پیشرانه‌ی 8 سیلندر Vشکل 6.2 لیتری هِمی، سوپرشارژر 2.4 لیتری، 707 اسب‌بخار قدرت و ترمزهای 6 پیستونی برمبو مجهز شده است. دوج چارجر SRT Hellcat که هم‌اکنون قدرتمندترین سدان تولیدی کارخانه‌ای جهان است، برای رسیدن به سرعت 100 کیلومتربرساعت فقط به 3.8 ثانیه زمان نیاز دارد. کلام آخر

در طول چند دهه‌ی گذشته، روند تکامل دوج چارجر بسیار جالب است؛ خودرویی که به‌عنوان مدل قدرتمند آمریکایی متولد و در طول چند سال به یکی از محبوب‌ترین‌ها تبدیل شد. وضعیت بازار خودرو و بحران سوخت به‌گونه‌ای پیش رفت که چارجر برای حفظ یادش، تغییر کلاس داد و سرانجام، با قدرت تمام‌عیار دوباره احیا شد. درحال‌حاضر، چارجر منتظر تصمیم مدیران ارشد دوج و کرایسلر است. باتوجه‌به تقاضای اندک بازار از مدل‌های سدان و رونق فناوری برقی، باید دوباره منتظر خواب عمیق چارجر باشیم؟ چارجر پیشرانه‌ی V8 هِمی را کنار می‌گذارد؟ چارجر برقی؟ اصلا نسل هشتم چارجر تولید می‌شود؟ باید دید وضعیت بازار مانند سال‌های گذشته، نام ماندگار چارجر را به کدام سو خواهد برد. شما طرفدار کدام نسل و مدل از چارجر هستید؟ کلاسیک یا مدرن یا هاچ‌بک 100 اسب‌بخاری؟ از دیدگاه شما، نسل جدید دوج چارجر چه سرنوشتی خواهد داشت؟ لطفا دیدگاه‌های خود را با ما و دیگر مخاطب‌های زومیت در میان بگذارید.