چاپ

راه ترقی - دیپلماسی ایرانی / متن پیش رو در دیپلماسی ایرانی منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
توماس فریدمن-نیویورک تایمز | در چهاردهم سپتامبر، بیست پهپاد و موشک کروز ایران، چنان در ارتفاع پایینی پرواز کردند و تا به آنجا رادارگریز بودند که نه پرتاب و نه عبورشان توسط رادارهای آمریکایی و سعودی، ردیابی نشدند. اینکه بگوییم حوثی ها این کار را کردند، مثل این می ماند که بگوییم کار بابا نوئل بود! برخی راهبردگران اسرائیلی می گویند که این یورشِ تکان دهنده، همان "پیرل هاربر" خاورمیانه بود. شاید این بزرگنمایی باشد، شاید هم نه. هر کس در ایران، این ایده به ذهنش رسید که باید این ضربه جسورانه را وارد کرد، واقعا دستمریزاد دارد. بهتر از این امکان نداشت.
بعد از حملات آرامکو، اعراب دنبال تلفن رهبران ایران بودند و اسرائیل ترسید
یورش های هوایی ایران به سایت های نفتی سعودی، آسیب پذیری های منطقه را آشکار کرد. اگر گمان می کنید که بیرون کشیدن نیروهای آمریکایی از سوریه، خاورمیانه را انفجاری تر می کند، حق با شماست اما چیزهای بیشتری هم در راه است. این نیروها، همچنین برای ایجاد یک پل زمینی از تهران تا بیروت برای محکم کردن کمندی بر گرد اسراییل مزاحم تلاش های ایران بودند. بنابراین، عقب نشینی این نیروها می تواند جنگ سایه ایران – اسرائیل را آفتابی کند. این، همان ماجرای واقعا بزرگِ خاورمیانه امروز است.
در چهاردهم سپتامبر، بیست پهپاد و موشک کروز ایران، چنان در ارتفاع پایینی پرواز کردند و تا به آنجا رادارگریز بودند که نه پرتاب و نه عبورشان توسط رادارهای آمریکایی و سعودی، ردیابی نشدند. اینکه بگوییم حوثی ها این کار را کردند، مثل این می ماند که بگوییم کار بابا نوئل بود! برخی راهبردگران اسرائیلی می گویند که این یورشِ تکان دهنده، همان "پیرل هاربر" خاورمیانه بود. شاید این بزرگنمایی باشد، شاید هم نه.
هر کس در ایران، این ایده به ذهنش رسید که باید این ضربه جسورانه را وارد کرد، واقعا دستمریزاد دارد. بهتر از این امکان نداشت. چرا؟ برای اینکه همه صداهایی که از همه پایتخت های عربی و اسرائیل می آید، همان صدای یکنواختی است که شما از سامانه ناوبری خودروی تان می شنوید هنگامی که از مسیر خارج شده باشید: "بازسنجی، بازسنجی، بازسنجی!"
اکنون همه کشورها دارند راهبردهای امنیتی شان را بازسنجی می کنند، اول از همه اسرائیل. ببینید اوزی ایون، یکی از بنیانگذاران رآکتور هسته ای دیمونای اسرائیل، چه ارزیابی ای از یورش ایران به سعودی داشت: بقایای پهپادهایی که به آرامکو اصابت کردند، نشان می دهند که ایران در ساخت و به کارگیری پهپادها (با موتورهای جت و بدنه رادارگریز) چنان پیشرفته است که در این زمینه دست کمی از اسرائیل ندارد... دقت اصابت آنها به هدف، 85 درصد بود یعنی توانمندی و قدرت اتکای بسیار بالای این فن آوری. همه ذخایر گازی درست از نقطه کانونی شان ضربه خورده اند، دقت اصابت، یک متر بوده است... ما باید دیمونا را تعطیل کنیم."
این از اسرائیل. اما به سعودی ها و اماراتی ها، یک شوک دو سویه وارد شد: دقت ضربه ایرانی ها و انزواگرایی ترامپ. باید این آب سردی روی تن سعودی ها بوده باشد که وقتی به واشنگتن زنگ زدند که ببینند رئیس جمهوری امریکا چه پاسخی راهبردی به این یورش دارد، دریافتند که دونالد ترامپ دنبال شماره همراه رئیس جمهوری ایران می گردد تا ببیند می شود با او کنار آمد یا نه.
وقتی رفتار ترامپ را به عربی ترجمه کنیم، این می شود: "یادم رفت به شما بگویم که ما فقط علاقمندیم به شما سلاح بفروشیم نه اینکه از این سلاح ها برای دفاع از شما استفاده کنیم. البته فراموش نکنید که وقتی به واشنگتن آمدید، در هتل من اقامت کنید. خدمه خوبی دارد." سعودی ها و اماراتی ها هم پیام را گرفتند و تلاش کردند شماره تلفنِ همراهِ رهبری ایران را بیابند و همچنین شماره امیر قطرِ طرفدار ایران را. زمان آشتی با همه همسایه ها فرارسیده است.
این تحول، به نوبه خود، ائتلاف خاموش اعراب سنی و اسرائیل ضد ایران را در هم شکست و موجب شد اسرائیل بیش از همیشه در برابر ایران – و نیابتی هایش در لبنان، سوریه و عراق – احساس تنهایی کند.
ترجمه عبری سخنان ترامپ خطاب به نتانیاهو پس از نتایج ضعیف در انتخابات هم این می شود: "آمریکا خواهان ادامه تحریم ها علیه ایران است اما مایل نیست با اسرائیل و اعراب سنی برای دگرش نظام در تهران، همدستی کند یا توانمندی های ایران را با حمله نظامی ویران سازد."
اعراب خلیج فارس، می توانند راهی برای راضی کردن ایران پیدا کنند و این کار را خواهند کرد. اما اسرائیل نمی تواند. اسرائیل واقعا با یک مشکل ایرانی دست به گریبان است. این را بدانید.
ایران در حال تقویت حزب الله و دیگر گروه ها در مرز اسرائیل است. بنابراین، ممکن است که اکنون خاورمیانه، آرام به نظر برسد اما این یک توهم است. همه در حال بازسنجی هستند: ایرانی ها جسورتر شده اند، عرب ها ترسیده اند و ایران و اسراییل تنها به اندازه یک بدسنجی با جنگ موشک های نقطه زن فاصله دارند. جنگی که هیچ کدام آن را تاب نخواهند آورد.