بزرگنمايي:

راه نو- آيدين مهديف، در گزارشي در نشريه پراودارو (روسيه)، نوشت:
ظاهرا، ايران و اسرائيل، دشمنان قسم خورده، قدم در راه جنگ بزرگ در خاک سوريه مي گذارند. تهران و تل آويو بدون داشتن روابط ديپلماتيک، هر از گاهي، يکديگر را تهديد به نابودي مي کنند و گزافه گويي هاي دولت مردان دو کشور دشمن جايي براي ترديد نمي گذارند: در هر لحظه، احتمال دارد که ميان اين دو کشور جنگ بزرگي آغاز شود. براي آغاز چنين جنگي نيز برخورد منافع ايران و اسرائيل در سوريه مي تواند بهانه قرار گيرد.
البته، در تهران مي دانند که اسرائيل داراي سلاح هسته اي است که احتمال دارد، دولت يهودي از آن عليه ايران که فعلا، چنين سلاحي در اختيار ندارد، استفاده کند. احتمال دارد که اين خطر تا حدودي، دست و پاي تهران را در اقداماتش در رويارويي کنوني اش با اسرائيل ببندد.
و اين در حالي است که در روز ١٨ ماه ژوئن سال ٢٠١٧ ميلادي، رويداد نماديني رخ داد که نشان داد، تهران براي نخستين بار از سال ١٩٨٨ ميلادي، براي اخذ قرارهاي قاطعي آمادگي دارد. چرا از سال ١٩٨٨ ميلادي؟ زيرا، در آن زمان، يعني سال آخر جنگ هشت ساله ايران با عراق، رژيم دين سالار در تهران دست به حمله موشکي عليه کشور ديگري زده بود. از آن زمان تا سال ٢٠١٧ ميلادي، ايران حتي يک بار، دست به اقدامات نظامي آشکار در خاک کشور ديگري نزده بود.
به اين ترتيب، در روز ١٨ ماه ژوئن سال ٢٠١٧ ميلادي، تقريبا ٣٠ سال بعد از پايان جنگ هشت ساله ايران و عراق، ارتش ايران شش فروند موشک با برد متوسط خود را عليه پايگاه هايي واقع در خاک کشور ديگر پرتاب کرد. اين کشور – سوريه بود. در تهران اعلام کرده اند که اين حملات موشکي در پاسخ به عمليات تروريستي روز ٧ ماه ژوئن، در تهران بوده است که در نتيجه آن، ١٨ نفر کشته شدند. به گزارش وزارت دفاع ايران، در نتيجه اين حملات موشکي، بيش از ١٧٠ نفر از تروريست هاي داعش (سازمان ممنوع اعلام شده در روسيه) کشته شدند و اين در حالي است که يکي از اين موشک ها به مرکز فرماندهي داعش در شهر الميادين اصابت کرد.
بعد از پيروزي انقلاب اسلامي در سال ١٩٧٩ ميلادي، ايران روابط ديپلماتيک خود را با اسرائيل قطع کرد و تاکنون، مشروعيت حيات دولت يهودي را به رسميت نشناخته است. در سال ١٩٨٦ ميلادي، تهران اعلام کرد که «ايران با هر گونه قطعنامه و يا هر گونه توافقنامه اي که دولت اسرائيل را به رسميت بشناسد، مخالف است». از سال ١٩٧٩ ميلادي، ايران عليه اسرائيل از طريق گروهک شيعه و راديکال «حزب الله» که طي تمامي اين سال ها، عليه تل آويو مسلحانه مبارزه مي کند، جنگ ترکيبي را ادامه مي دهد.
در ماه هاي ژوئن و اوت سال ٢٠٠٦ ميلادي، در جريان جنگ موشکي ميان اسرائيل و «حزب الله» نيز ايران از ورود آشکار به جنگ نظامي عليه دولت يهودي خودداري کرد و ترجيح داد، در خفا بماند و از فرماندهي «حزب الله» مساعدت نظامي به عمل آورد. اين دومين جنگ لبنان (در اسرائيل چنين مي گويند) و يا جنگ ماه ژوئن (در جهان عرب اين جنگ را چنين مي نامند) با نتيجه خروج قواي اسرائيل از منطقه جنوب لبنان و کنترل کامل ارتش دولتي لبنان و صلح بانان سازمان ملل متحد بر جنوب لبنان پايان يافت.
در روز ٢٣ ماه ژوئن سال ٢٠١٧ ميلادي، حسن نصرالله، رهبر «حزب الله»، چنين تهديد کرد: «اگر اسرائيل عليه سوريه و يا لبنان جنگ به راه اندازد، در آنصورت هزاران نفر از رزمندگان کل جهان اسلام عليه اين کشور خواهند جنگيد». اين سخنان در اسرائيل جدي گرفته شد، زيرا در اين اواخر، قواي دولتي سوريه با «حزب الله» دست به عمليات نظامي عليه داعش و مخالفان مسلح حامي غرب مي زنند.
همزمان با رهبر «حزب الله»، رمضان شريف، سخنگوي رسمي سپاه پاسداران انقلاب اسلامي ايران، نيز سخنان تندي ايراد کرد. او چنين تهديد کرد: «ايران قادر است، عليه تروريست هاي داعش در ديرالزور سوريه مجددا دست به حملات موشکي بزند. اگر دشمنان ايران و در وهله نخست، اسرائيل به حمايت از تروريست ها ادامه دهند، اين حملات مجددا تکرار خواهند شد».
در روز ٢٣ ژوئن سال ٢٠١٧ ميلادي، در ايران با شعار «مرگ بر اسرائيل» راهپيمايي انجام گرفت. به درخواست دولت اين کشور، ميليون ها نفر در تمامي شهرهاي ايران به خيابان ها آمدند. آنان «روز قدس» را اين گونه برگزار کردند تا حمايت خود را «از مردم فلسطين در مبارزه شان عليه رژيم اسرائيل نشان دهند». شرکت کنندگان در اين راهپيمايي شعارهاي «مرگ بر اسرائيل» و «مرگ بر امريکا» را سر مي دادند. علي لاريجاني، رئيس مجلس شوراي اسلامي ايران، در سخنراني خود در اين راهپيمايي، اعلام کرد که «اسرائيل مظهر شرورترين شکل تروريسم در کل تاريخ خود شده است».
در تل آويو با دقت، جايجايي نيروهاي «حزب الله» در سوريه و لبنان را پيگيري مي کنند. به گزارش سرويس اطلاعاتي اسرائيل، تهران طرح سري آزاد سازي بلندي هاي جولان با کمک «حزب الله» را در سر مي پروراند. به اعتقاد کارشناسان، به همين دليل بوده است که در روز ٢٤ ماه ژوئن، نيروي هوايي اسرائيل مواضع ارتش سوريه در منطقه بلندي هاي جولان را بمباران کرد.
در پاسخ به آن نيز فرماندهي گروهک شيعه عراقي «حرکت حزب الله النجباء» که مورد حمايت سپاه پاسداران انقلاب اسلامي ايران قرار دارد، اعلام کرد که «اگر دولت سوريه بخواهد، شيعيان عراقي در اقدامات نظامي در بلندي هاي جولان شرکت خواهند کرد».
گفتني است که هم اسرائيل و هم، سوريه بلندي هاي جولان را بخشي از خاک خود مي دانند. در ژوئن سال ١٩٦٧ ميلادي، در جريان جنگ شش روزه، قواي اسرائيل بلندي هاي جولان را تصرف کرد و در نوامبر سال ١٩٨١ ميلادي، اسرائيل با ملحق کردن رسمي اين منطقه به خاک خود، آن را جزء اراضي خود اعلام کرد. اما، جامعه بين المللي مشروعيت اين گام را قبول ندارد. در قطعنامه شماره ٤٩٧ شوراي امنيت سازمان ملل متحد مورخ ١٧ دسامبر سال ١٩٨١ ميلادي، اين منطقه «بخشي از خاک اشغالي سوريه» اعلام شده است. و اين در حالي است که اسرائيل در بلندي هاي جولان تعداد کثيري شهرک هاي يهودي نشين احداث کرده و قاطعانه، اعلام کرده است که قصد ندارد، اين منطقه را ترک کند.
و اما، نشانه هاي خطرناک از رويارويي آينده و مستقيم ارتش ايران و اسرائيل از اين قرار است: در روز ٢٥ ماه ژوئن سال ٢٠١٧ ميلادي، ميان قواي دولتي سوريه و «حزب الله» با دستجات مسلح مورد حمايت اسرائيل نبرد سختي در گرفت.